A esperanza de vida anda nos 82 anos, así que non hai discusión posible: a miña xeración está vivindo de cheo iso que denominan «crise da mediana idade» ou «dos corenta». Esta doenza anímica non vén sendo outra cousa que enfrontarse á certeza de que a mocidade é un libro definitivamente pechado. Hai tempo que, sen ser plenamente conscientes, transitamos os camiños da madurez. O futuro co que soñabamos de nenos xa é presente. Aí aparece o principal detonante do desequilibrio: ¿Temos a vida que imaxinabamos? Na Wikipedia, desculpen a escasa rigorosidade, atopei algúns indicios para saber se andamos coa síndrome. Enumero algúns: profundo remordemento polas metas non acadas, desexo de sentirse máis novo, compra de obxectos caros ou estraños, demasiada atención á aparencia física, tendencia a infidelidade... Evidentemente, non é necesario presentar todos os síntomas á vez para que as sospeitas se confirmen.
Dándolle voltas a iso da «crise da mediana idade» acendéuseme a luz dunha lectura: Poemas póstumos, de Jaime Gil de Biedma. O autor barcelonés, en No volveré a ser joven, explica ese momento vital con excepcional lucidez: «Que la vida iba en serio / uno lo empieza a comprender más tarde ?como todos los jóvenes, yo vine a llevarme la vida por delante. / Dejar huella quería / y marcharme entre aplausos / ?envejecer, morir, era tan sólo / las dimensiones del teatro / Pero ha pasado el tiempo / y la verdad desagradable asoma / envejecer, morir, es el único argumento de la obra». ¿Publicou este versos na derradeira etapa da súa vida? Non, o libro saíu da imprenta cando Gil de Biedma estaba a piques de cumprir 39 anos. Xulguen vostedes.
Eu tamén intuín que atravesaba a crise algo antes dos corenta. Foi dun xeito nada espiritual. Un día, despois de anos sen facer deporte, entrei no ximnasio e comprobei que a miña elasticidade era, era, era... Non sei como dicilo. A ver. Pasei de poder persignarme coa punta do pé a non ser quen de dobrarme. Semanas despois quedei teso no medio da rúa por unha lumbalxia.
É certo que a costa abaixo xa a notara un pouco antes no ocio nocturno. O corpo tarda en volver ao seu. Pásalle coma aos futbolistas. A partir dos trinta e algo custa máis recuperar de partido en partido. Se un non se quere arrastrar polos campos, é o momento de pensar no carné de adestrador ou seguir o exemplo de Xavi Hernández: cambiar a Champions pola liga catarí. Non digo que non se poida saír a partir dos corenta. Claro que se pode. Só que xa é unha odisea aguantar o nivel de competición. En caso de querer seguir de festa, o prudente é competir nas ligas de veteranos e veteranas, que tamén se xoga pero a outro ritmo.
Ademais, tampouco me entusiasma coincidir nos locais de copas con xente á que case triplico en idade: parécese demasiado ao que vivimos. Non son peores nin mellores, son na esencia o que fomos cando tiñamos dezasete anos. E a aquela idade saiamos na discoteca da Silva. Arrancaban os noventa e entrabamos neles con tubos de escape metrakit. Mentres non chegaban as lentas, seguiamos a evolución dos veteranos. Eran inconfundibles. Bebían coñac con cola e miraban as rapazas de esguello. Tiñan un algo con Charles Bronson. Apostabamos canto tardarían en adormecer enriba da barra. O tempo foxe. Non é unha rendición, é unha aprendizaxe. Tampouco o ano en que comezamos a saír estaba forxado con nubes de algodón, aínda que por veces nolo pareza. Noiteboa. Marta Sánchez. Fragata Numancia. Abu Dabi. Soldados del Amor. Narcís Serra. Guerra do Golfo. Lignina. O papel dos diarios amarela, que é a forma que ten de envellecer nas hemerotecas.