Moito antes de que ocorra apagarase o sol e a vida na terra desaparecerá
13 abr 2024 . Actualizado a las 05:00 h.Dende que sabemos da expansión do universo, a pregunta é ata onde vai chegar ou se acabará nun deses enigmáticos e desastrosos furados negros que engolen todo o habido e por haber. Sexa cal sexa o destino que lle agarda a todo este mundo, nin nós nin os nosos descendentes o imos ver. Moito antes de que ocorra apagarase o sol e a vida na terra desaparecerá en todas as súas formas e manifestacións.
Aínda así, pensar no final de canto nos rodea foi algo que sempre estivo presente, xa fose por análises e formulacións científicas ou por fantasías mitolóxicas en que todas as relixións nos amosan un castigo final con aparencia de xuízo para condenar, con algún tipo de tortura sen fin, á inmensa maioría, polo simple feito de querer vivir, cando moitas veces o castigo xa se nos aplica en vida coas múltiples e desastrosas guerras que nos amosan a cara da apocalipse.
E se na Biblia nos falan dunha Sodoma e Gomorra, na Barbanza temos a mítica Valverde destruída, tamén, cunha chuvia de brea e lume, fortes ventos e xigantescas olas que lle fixeron dicir a Nosa Señora de Moldes aquilo de «non quero tal ver nin ver tal».
Máis drástico foi o asunto do diluvio, que tomaron para si distintas culturas e que Alejo Carpentier nos expuxo no inesquecíbel relato Os advertidos, onde non falta Noé co seu barco cargado de animais. E peor será a que nos espera se se executa esa tremenda Apocalipse do evanxelista, sobre a que tanto trataron freires e beatos medievais, con fogo, tronos e malvados seres padexando pecadores para alimentar as caldeiras do inferno, mentres uns poucos escollidos soben en anxelical compaña polas escadas da gloria.
Dá medo pensar nese drástico final que os viquingos asociaban cunha destrutiva guerra, o seu Ragnarok, unha batalla que acabará poñendo a cada quen no seu sitio para reformar ós desenfreados. O malo é que ningunha guerra puxo nunca a ninguén no seu sitio.
Os mitos e as lendas amósannos os medos de quen os creou e se para nós non pode haber nada tan duro como que chova lume e brea, tampouco é moi agradable que durante corenta días con corenta noites arrolle sen parar. Cada cultura e cada época ten a súa maneira de interpretar como vai ser o seu final.
Estes días veume á memoria un conto bérber que contempla a fin do mundo como unha enchenta que o inunda todo, algo moi parecido ó de Noé, pero sen chuvia, pois neste caso a auga saía das mesmas pedras do lar de cada casa ou haima, xa que os berberiscos non entenderían que a chuvia, ese ben escaso que poucas veces os visita, fose ser mala para eles.
Modernamente inventouse o dun asteroide que vén de camiño para chocar coa Terra ou que o sol vai expulsar un relampo de lume que nos abrasará a todos. Pero os únicos asteroides e relampos de lume son os que caen cada día sobre a poboación civil de Gaza. Iso si é a fin do mundo para os gazatís sen que ninguén poida ou queira facer nada por impedilo.
Non sabemos como vai acabar o mundo pero polo de agora méteme máis medo a irresponsabilidade dos señores da guerra.