Os figos

Olga era alta, bonita, e de ollos claros. Axiña empezou a padecer dos ósos, principalmente da columna. Tiña cargado moito na cabeza: bañeiras de roupa, cestos de patacas, ou o que fose preciso. Cando pola dor se sentiu inútil, empezaron as consultas periódicas, semanas de repouso e analxésicos, ata que non houbo máis remedio que operar. Tiña unha deformación nas vértebras e o especialista xulgou necesario enxertarlle nelas un cacho de tibia. A operación era moi complexa naquel tempo e obrigouna a estar hospitalizada catro meses. O home estaba embarcado fóra, e os tres fillos quedaron ao cargo da avoa.

Esta debía amañalos para iren á escola, e lavar, pasar o ferro, e facerlles as súas comidas preferidas. Adoraban a avoa María e procuraban tela contenta. Inda así, coma todos os rapaces, había trasnadas inevitables.

Tiñan na horta frutais: pereiras, claudieiras, maceiras, nogueiras... pero o que máis os atraía era aquel arrecendente sabor a doce do froito das figueiras. Eles tiñan prohibido subir ás árbores, xa que podían caer, e bastante tiñan coa nai no hospital. A avoa ía collendo e poñendo na mesa da cociña a froita que ía madurando.

Chegou un día en que Anxo e seu irmán Lois tiñan moitas ganas de figos, pero non podían chegar á súa altura. Tramaron un plan para roubalos desde fóra da horta, para non ser vistos pola avoa, e pediron axuda a dous amigos de Anxo, que aceptaron.

Ao lusco fusco, mentres a avoa lles facía a tortilla, levaron a cabo o plan: os tres pequenos farían de soporte e Lois, tres anos maior, subiría á figueira.

Un dos amigos ouviu que súa nai o chamaba para cear e no intre marchou. O outro dixo:

—Eu así non quedo, dous non podemos…, e ademais non está ben roubar.

Anxo envalentonado sentenciou:

—Es un cagón, vaite, anda! Non te preocupes.

—Collémolos ti e mais eu, verdade meu irmanciño?

Así Anxo, con catro anos, faría de tallo para subir Lois, de sete, e coller o froito cobizado.

Quixo a mala fortuna que esgazase a póla na que estaba pendurado Lois e este caese enriba do irmán. Anxo era duro, pero empezou a chorar forte mentres o irmán, ignorando a gravidade, trataba de calalo para non delatarse: «Non chores, carracheiro, que nos van castigar pola túa culpa. Se non calas inda as vas levar por riba!»

O roubo na propia figueira saldouse cunha perna rota do pequeno, que tivo que ser operado e hospitalizado no mesmo cuarto que súa nai, na clínica que había na vila. As mulleres non ganaban para desgustos.

Encarna Pego

Diplomada en Maxisterio e licenciada en Historia. Exerceu o seu labor docente no IES Nº 1 de Ribeira

---

---