Écurioso: lembro o final de aquel episodio de Doutor en Alaska plano por plano, aínda que non así o resto do capítulo. Estabamos na Pobra do Caramiñal, nunha noite de inverno, coa porta aberta do balcón -o normal-.
Había unha atmosfera limpa e todas as luces da ría de Arousa brillaban sobre a escuridade do mar. Meu pai fumaba na cachimba. A nosa rutina familiar era ver o episodio de Doutor en Alaska e despois pasar un tempo esbardallando interpretacións daqueles guións.
Pero aquel capítulo fora distinto. Falaba moito da idea de muller e non remataba do xeito habitual, coa resolución da historia. Tras o fundido a negro final soou unha fermosa canción de folk americano, e comezaron a desfilar planos de mulleres.
Mulleres facendo a compra, coidando nenos, contestando unha chamada, lendo, limpando un andel, sentadas nun banco enxergando o horizonte saudosas, arrolando un bebé; mulleres, vellas, novas, de mediana idade, adolescentes; de pel tersa ou enrugada, algunhas guapas, para o meu gusto, e outras non tanto.
E o que había alí non era a homenaxe habitual concibida por homes: esa abnegada, sufrinte e sublimada nai, aquela patriótica mártir ou abnegada poeta. Eran simplemente elas, vivindo, fermosas no propio feito de viviren este mundo, de compartilo e disfrutalo.
Algo me debeu ensinar iso para a vida, porque aquí o teño gravado un cuarto de século despois. Foi xabrón para os meus ollos.
Penseino onte, cando as vin chegar pola Praza do Obradoiro, orgullosas e seguras. Que días así nos laven os ollos a todos os homes.