Era un home como tantos outros, facía decote as mesmas cousas rutineiramente, día tras día. Aquela mañá pasou diante dun escaparate e viu un floreiro que creu que se adecuaba ao que estaba buscando. Ao chegar á casa púxoo sobre o sitio máis visible de todos e colocoulle un ramo de flores, as máis fermosas e recendentes que atopou. Esa noite organizou unha cea cos amigos, e os que acudiron gabaron a beleza da peza, as súas formas, a elegancia natural, a delicadeza.
O home sentiu medo, sacoulle as flores e púxoo nun lugar agochado, onde non chamase a atención. Non quería que ninguén puidese velo, gozalo e moito menos desexalo. Sentíase como cando era cativo e acababa de recibir un novo xoguete que non quería compartilo con ninguén; lembraba que para non deixárllelo aos demais rapaces do parque agochábao como podía para que nin sequera llo visen.
Días máis tarde, no traballo, recordáronlle o fermoso que era o vaso e a sorte que tiña por poder telo consigo. El limitouse a sacarlle importancia, dicindo que era laido e sen graza: un cachifallo coma calquera outro.
Ao chegar á casa, a rabia e o sen sentido apoderáronse del; agarrou a figura e escachouna no chan. A culpa era daquel pequeno anaco de arxila. Quen o fixera tan lindo?
Debullábanse as últimas horas da tarde cando decidiu que recollería os cachos do chan, pois velos por alí tirados mancábano. Pola noite, logo de moitas voltas no catre, non puido cos remordementos, e pegou os seus anacos mentres pensaba que a culpa non fora súa por escangallalo, senón da propia figura por permitir que outros a visen en todo o seu esplendor; deixouno xunta a fiestra e foi durmir.
O vaso, que parecía un obxecto inanimado -que non sufría nin padecía-, viuse reflectido no cristal e recordou que tiña sentimentos. Nese momento descubriu a súa verdadeira forma: Era unha muller, unha persoa, e non un obxecto como aquel ser lle fixera crer durante moito tempo.
Que cruel e desapiadado fora durante todo aquel tempo! Arrebatáralle co seu egoísmo o sorriso primeiro, o da ledicia. E desposuíraa do impulso de se arredar de quen a convertera nunha malpocada e agora só faltaba que lle quitase a vida. Non estaba disposta a permitilo.
Aquel ser inmundo tivera na súa man a posibilidade de ser feliz, facéndoa feliz, mais preferiu machucala e arrincar dende o talo unha flor. Pouco sabía el que a fragrancia dun intre non se conquista, disfrútase!
Patricia Torrado Queiruga
Licenciada en Filosofía, museóloga, xestora cultural...