Escóitanse as voces dende fóra. Coma todas as veces que o calendario marcaba o día 1, dona Eugenia del Carmen dispoñíase a retirar os cartos da pensión no Caixa Galicia de Vistalegre.
«Ninguén lle vai quedar cos cartos, Dona Eugenia. Xa llos gardamos nós e así é imposible que lle rouben».
Se nos adentramos máis, podemos escoitar máis claramente a conversa que está tendo lugar na oficina da entidade bancaria.
«E vanme quedar cos cartos todos! O Rojoy ese! Xa desía meu avó, ‘rojos, rojos todos, Carmencita’! Ai non, a min non! Ben ghardadiños están debaixo do colchón.»
«Dona Eugenia, non ve que se os garda na casa pódenlle entrar a roubar ou algo...»
«E logho!? Iredes mandar uns ladróns á miña casa? Ai, Dios mío querido, e non saben que han de faser estes polítecos para quedar cos cartos dunha! Ladróns, ladróns todos!»
«En fin... como queira, Dona Eugenia».
A rapaza do mostrador comezou a contar billetes dunha maneira mecánica tac tac tac, escóitase o taco de parné tocando madeira. E de fondo, case imperceptible entre os berros da vella, uns dentes apertados sentíanse fretar entre eles xusto ás costas de Dona Eugenia. Rogelio Arias, 42 anos, desempregado, agarda para cobrar o cheque do paro. Non, iso non, o paro rematáralle había máis de un ano.
«Oe, vella, espabile, que non temos todo o día!».
Leva preparándose varios meses, vixiando o sitio, calculando rutas de escape e a afluencia de xente. Pero está nervioso. Nervioso pola vella que non deixa de enredar e de tocar o carallo. Así caia redonda dun infarto de miocardo.
«Como se atreve!? Eu...! Eu...!» A vella ponse branca e cae redonda ao ver a pistola.
[...]
Finalmente, todo vai ben e sae co botín entre as mans. Rogelio Arias non o pode crer, somente lle faltan uns metros para chegar ata o coche, aparcado en fronte, e fuxir a Portugal e logo a América. Ou a Asia. Aínda non o decidira. Tiña que revisar os voos que saían de Lisboa. Budapest? Hong Kong semellaba un bo sitio para perderse.
Cruzando a estrada, Rogelio Arias resulta atropelado polo can de Dona Eugenia nun Mercedes branco. O Mercedes, que era do seu segundo marido, que Deus o teña na gloria. Na DGT xa avisaran de que a pesar do que dicían os papeis da herdanza, un coche de alta gama conducido por un animal doméstico podía resultar perigoso; pero Dona Eugenia era moi teimuda. O cadelo non collía mal as curvas, pero tiña problemas coa comprensión dos sinais de tráfico.
Lois Agrelo Arxóns
É de Noia e estuda
Filoloxía Inglesa na
Universidade de
Santiago. Escribe un pouco de todo, maiormente online. Facebook: The Ganja Papers. Blog: theganjapapers. blogspot.com