«Cando algún día tes que atender a 60 pacientes, é evidente que algo falla»

La escasez de médicos de atención primaria es uno de los problemas más graves que afronta la sanidad, que sufren los ciudadanos y el propio sistema que se sitúa en épocas puntuales a un paso del colapso. Carlos Pérez, jefe de servicio del Servizo de Atención Primaria de Mondoñedo (que atiende a Mondoñedo y Lourenzá), con el poso que dan sus 35 años de servicio, aporta algunas claves: «O problema é a carga de traballo. A atención primaria evolucionou moito nos últimos anos. A carteira de servizos dun centro de saúde medrou moitísimo, e iso é moi bo, pero ten que ir da man dos recursos humanos. Cando empecei a traballar había un feixe de médicos no paro. Facías unha interinidade de 9 meses e despois estabas dous anos traballando con contratos espallados. Agora pasamos dun extremo ó outro. Non hai persoal. A profesión non está en crise, pero a xente está queimada pola carga de traballo».

«Isto ten unha solución complexa e me preocupa moito. Require de unha reforma estrutural, con políticas de persoal, coa implicación da administración, os axentes sociais e a cidadanía, que agora percibe que non é atendida como merece polas listas de espera que se xeneran», añade. Y más cuando a la atención primaria se le atribuyen cada vez más funciones, como puerta de entrada al sistema: «Mudar esta situación vai levar tempo. O 20 % dos médicos de Lugo superan os 60 anos. Agora están fomentando que se pospoña a xubilación, cando fai uns anos era ó revés. Hai moitos bandazos, o que se está facendo é poñendo parches, pero non tomar decisións estruturais cara a solución do problema. Que os médicos que hai agora pospoñan a súa xubilación non é unha solución. Se non hai unha taxa de reposición axeitada, cada vez vai ser peor. Eu, dende logo, se me deixan, xubilareime ós 65».

Carlos Pérez lo tiene claro: «Un é médico toda a vida». Y añade que, pese a todo, «sigo gozando coa profesión, aínda que ás veces non das feito. Con todo, se me deran a elixir, volvería a ser médico. Claro que tal e como van as cousas, se mo preguntan dentro de dous anos non sei se contestarei o mesmo».

«O máis satisfactorio é o contacto coa xente, o sorriso do paciente cando lle resolves o seu problema, cando lle axudas. Cando foi a pandemia houbo un problema. A xente non podía acudir ó centro de saúde, e algúns pensaban que os médicos non estaban facendo nada, cando si estabas coa actividade asistencial que che indicaban as autoridades sanitarias e as xerencias. Aí veuse un pouco deteriorada a imaxe do médico de cabeceira, porque quizais non se trasladou ben o traballo que estabamos facendo».

Y ahora la escasez de médicos: «Se tes que atender pacientes cada 5 ou 10 minutos porque tes que atender ós dun compañeiro que falta, estamos a falar ás veces de días de 60 e 70 persoas. A xente así non se sinte ben atendida, porque non das feito, e o risco de erro increméntase».

«Na atención primaria hai unha parte asistencial e hai tamén a da formación, docencia, investigación, prevención. Cal é o problema? Que todo vai para a parte asistencial. Pasamos a 7 horas de traballo na que solo facemos, o que eu chamo coloquialmente, medicina a granel. Esta é unha profesión fermosa, de coidar á xente, pero nestas condicións queima moito. En Mondoñedo antes éramos catro médicos, agora somos tres e un compañeiro vai facer un ano de baixa. Estamos dous e hai días que solo un, e iso é atafegante. Xorden urxencias ás que tes que ir, marchar coa ambulancia, o compañeiro queda solo e cando volves tes 40 pacientes esperando. Así a profesión non resulta atractiva. Este problema vémolo todos, pero os políticos, que teñen a responsabilidade de mover ficha, parece coma se miraran para outro lado. Fanse moitas cousas, novos servizos, protocolos, temos centros de saúde próximos á cidadanía, pero se non tes recursos humanos para desenvolver todo iso, é evidente que o sistema non vai funcionar», concluye.

---

---

---