A pesar de que a intelectualidade fai moitos malabares dialécticos nunca tivo moi en conta o circo. Quizais era porque se pasaba frío e iso non deixa pensar con profundidade.
Agora que o circo parece perdido nas lembranzas infantís de todos os tempos, as súas artes buscan fuxir do afundimento rescatándose unhas a outras, saíndo dese espazo do máis difícil todavía e da reiteración extenuada para encontrar ligazóns con outras disciplinas que, seguramente, son menos disciplinadas. Flamenco e danza. Son dúas maneiras de abeirar o circo. A primeira delas é como para bailar flamenco no aire. Unha mestura de trapecio e bulería para que todo non sexa manter os pés na terra.
A outra proposta combina maneiras que se mantiveron distanciadas e que aínda o están. Os avances da danza non se fixeron cara ao circo nin viceversa pero a proposta de último momento pretende encontrar o espazo común de dous xéneros que poderían ser considerados antitéticos. Pero seguramente no escénico non hai nada que sexa contrario a nada. Só fai falta que as circunstancias e o tempo vaian colocando as cousas no seu lugar.