Lo tiene claro, tanto que, si pudiera, cerraría para siempre la fundación que preside. «Oxalá lle quedaran uns meses, un embarazo como moito, pero creo que non. Vamos a ter traballo», vaticina Manuel Antonio Couceiro antes de añadir: «Non estamos en Afganistán, ni en Holanda, ni en Colombia, pero as cousas no van tan ben, tampouco tan mal coma nos anos setenta e oitenta co tabaco e a heroína, e nos noventa tamén coa heroína e a cocaína, pero estamos mal. E todo é porque nunca houbo tanta leira dedicada en Colombia o cultivo de cocaína». Couceiro, atendiendo al papel actual de la fundación, asegura que «somos un complemento social, non a panacea, pero si unha chama que implica moito traballo cos seus patróns e cos seus foros de debate e encontros profesionais, que sempre é onde se encontran e saen pulos para cambiar pequenas normas, para que xuíces e fiscais teñan apoios reais ou para que as forzas de seguridade se coñezan para ser máis proactivos na investigación». Añade que todo ese trabajo no se circunscribe únicamente a la actividad de despacho, cuarteles y juzgados, sino también a la educación y la ciencia: «Temos unha máxima, por cada euro que se inverta no prevención aforramos tres en sanidade, saúde, protección ou seguridade». Al echar la vista atrás, y recapitular los avances, Couceiro afirma que la fundación, en estos 25 años, «foi unha gran Celestina, non é a solución, pero está sempre aí unindo sinerxías entre o mundo do psicólogo, dos fiscais, xuíces ou comisións mixtas no Congreso e no Senado. Iso, moitas veces, non se ve, vese cando visitamos o plan nacional sobre drogas, cando temos unha reunión co presidente do Goberno, pero todo iso é un traballo que a fundación fai pouco a pouco».