«Querido caseiro»: una recopilación de pisos de estudiante para no dormir

Tamara Montero
tamara montero SANTIAGO / LA VOZREDACCIÓN / LA VOZ

SOCIEDAD

Un perfil de Instagram colectiviza las malas experiencias de los universitarios

11 jun 2019 . Actualizado a las 16:53 h.

Un día, a una tuitera se le ocurrió un experimento: colgó un anuncio falso de alquiler en Madrid. Las fotografías eran de una celda de una cárcel española. Al cabo de una hora, ya le había escrito gente interesada. El Zulista, ese perfil, sigue recopilando los anuncios de pisos -por llamarles algo- más lamentables a precios auténticamente desorbitados. Y ahora, llega el perfil que viene a colectivizar una experiencia que muchos sufren, pero que parece que es algo de lo que pocos hablan: las pesadillas en los pisos de estudiantes. Querido caseiro es un perfil de Instagram que, al modo de otros como Trabajos Ruineros, está sirviendo de terapia, de denuncia y hasta de catarsis a muchos que han vivido auténticas pesadillas en sus años universitarios.

Como Bruno, uno de los gestores del perfil, que primero habló con tres compañeras de lo que había sufrido los dos primeros años de carrera y que descubrió que no estaba solo. Al contrario. «Falando coa xente da facultade, cos nosos amigos, vimos que era algo que non quedaba en nós, que acontecía de forma case sistemática». Y empezó una relación casi epistolar con todos esos arrendadores que han hecho a los universitarios tener pesadillas. Pesadillas alquiladas, para más inri. Él mismo cuenta historias para no dormir: «Vivín nun piso que tiña moitísimas humidades, e cando espertabas as paredes estaban molladas. Estropeóuseme o móbil, estropeóuseme a batería electrónica que tiña... E a relación coa caseira non era de todo mala, pero deixaba bastante que desexar», cuenta Bruno, que ha pasado por la experiencia de las agencias y del alquiler directo con los propietarios del piso. «A maioría utiliza axencia, e hai de todo. Supoño que dentro da mesma haberá experiencias boas e malas». Él, el primer año, alquilado a través de agencia, no habló con la inmobiliaria en todo el curso. Se dirigía solo a la casera «e á hora de rematar o contrato a axencia me derivaba á caseira e a caseira á axencia. Atopas estas combinacións estrañas».

«No piso dunha amiga rompeu unha tubería, e se usaban o váter facía humidade no piso de abaixo. O caseiro para asegurarse de que non usarían ese baño quitoulles o váter e plantoullo na cociña». Es una de las últimas publicaciones. El piso estaba en A Coruña.

«A principios de xuño do ano pasado apareceron goteiras en varias habitacións do piso que tiña alugado. Avisamos á caseira, a inmobiliaria...Non se fixo nada e as filtracións acabaron danando o cableado e deixándonos sen luz en toda a casa a excepción de no salón, estropeando toda a comida da nevera e deixándonos sen auga quente. Vivimos tres semanas así». Santiago, 2018.

Durante un tiempo, los cuatro gestores del perfil recopilaron pesadillas durante un mes y trabajando en la salida gráfica. Ahora, las pesadillas van apareciendo poco a poco, como las goteras de ese piso de Santiago en el que durante casi un mes tenían que caminar prácticamente con paraguas dentro de casa, se duchaban en agua fría y a oscuras y no podían ni estudiar ni cocinar.

«Quedamos sen vasos»

Pero qué pasa, ¿qué los buenos caseros no abundan? «A verdade é que falando coa xente da miña clase son maioría os caseiros ou caseiras que teñen este tipo de comportamentos», explica Bruno. Como la arrendadora que aparece todas las mañanas en el piso para comprobar su estado y lanza la loza del fregadero a una tina. «Quedamos sen vasos», cuentan. El fregadero también es el protagonista de una historia de animales que ocurrió en Compostela en el 2016: «Na primavera comezaban a aparecer lesmas no vertedoiro e o caseiro o único que fixo foi dicirnos que lles botásemos cervexa». «E non só os caseiros, tamén o piso como tal, que está en malas condicións e os prezos son moi elevados. Eu vin de todo». Como por ejemplo aquel piso en el que la cocina era un pasillo. «Se abrías a porta a persoa que estaba cociñando tiña que deixalo porque non cabían dúas persoas. E ese piso estaba a 200 euros por persoa». Ni los pisos de estudiantes se han librado de la burbuja. «Eu cando empecei na universidade pagaba 120 euros polo alugueiro e este ano pago 160. É un piso diferente, pero si que o notei á hora de buscar piso. A 120 euros xa non atopei. Todos están por riba de 140 ou 150». ¿Cómo se organiza? Pues normalmente, explica Bruno, se da un precio mensual conjunto «e es ti quen ten que buscar con quen vivir. Se sodes menos toca a máis por persoa. E encarece a vivenda».

Está bien denunciar, pero este grupo de universitarios quiere hacer algo más. Darle a los demás las herramientas para dejar de pagar una pesadilla en cómodas mensualidades. «Cando gañemos en actividade e seguidores queremos divulgar os dereitos como arrendatarios á hora de facer o contrato, ao final do contrato...». Porque ese es otro tema. La fianza. Para recuperarla, muchas veces, hay problemas. «É que non estamos informados. Se non o falas non sabes que a fianza ten que estar depositada, e que se as cousas non están en regra non só poden protestar os caseiros, tamén podes protestar ti».

Como ese piso de A Coruña cuyo dueño «tiña un amigo que lle facía de electricista... Había na casa varios enchufes e chaves de luz que non funcionaban, veu e púxolles un anaco de fío de cobre porque dicía que os fusibles eran algo anticuado».