As asociacións alertan de que os avances logrados en anos estanse a perder
09 dic 2012 . Actualizado a las 07:00 h.Eladio Fernández Pérez (Sober, Lugo, 1952) recorda que en 1982, como quen di onte, asistiu, por orde xudicial, ao rescate dunha persoa con discapacidade intelectual que vivía recluída nun galiñeiro. En trinta anos as cousas cambiaron tanto que ata o vocabulario asociado á discapacidade adquiriu un respecto do que carecía. O presidente de Fadegma-Feaps Galicia, como as case 9.000 familias ás que representa, ten motivos para a preocupación. Os recortes cébanse nos colectivos máis débiles. E un camiño no que se avanzou tanto non se pode desandar. Hoxe por eles; mañá, tamén por eles.
-¿Como están a afectar os recortes?
-Estamos agardando a ver como veñen os orzamentos. De momento, o recorte económico en Galicia foi pouco, pero si están os recortes de dereitos. E outros dous recortes: a Lei de Dependencia e o medicamentazo.
-Vamos por partes logo: dereitos...
-Non sabemos cando van entrar os que quedaron fóra da Lei de Dependencia. E como van sobrevivir esas persoas pola falta de prazas que hai en residencias. Os coidadores envellecemos e a necesidade de atención é permanente.
-Medicamentazo...
-A maior parte dos nosos fillos son pensionistas. Dinche: van pagar, máximo, dezaoito euros por medicamento. Pero non é o problema só o medicamento que che receitan, senón o que quedou fóra de catálogo e tamén precisas. Ese hai que pagalo enteiro.
-¿Hai falta de recursos? ¿Falta de vontade política? ¿As dúas cousas?
-Nalgún caso, falta de vontade. E se faltan recursos, hai que buscalos onde se produciu o desmantelamento. O que non se pode é seguir marxinándonos, porque cantos máis recortes, máis exclusión social. Estanse sacando persoas dos centros, a xente con discapacidade volve para as súas casas porque, en moitos fogares, a pensión deles é o único ingreso que hai. Falamos de entre un cinco e un seis por cento de retornos. Os políticos teñen que establecer prioridades. O estado de benestar quere dicir que os máis débiles teñan as coberturas dos outros. As capas sociais máis vulnerables estamos pagando esta situación por un problema político, ideolóxico, non de cartos.
-¿Cal é o seu caso?
-Son pai dun neno que naceu no ano 1978. Aos poucos días colleu unha meninxite e quedou con parálise cerebral. Hoxe, meu fillo é un home de 35 anos. Botou oito anos vexetativo e despois dunha serie de terapias, sobre todo hidroterapia, un día botou a andar. Tiña oito anos. O día da voda da miña irmá, imaxínate a emoción [silencio].
-O termo «futuro» para vostede ten unhas preocupacións engadidas...
-Dentro de dez anos nós teremos setenta. E el 45 e outras necesidades que non ten hoxe, e que teñen que estar cubertas. A gran batalla do movemento asociativo foi sempre garantir o futuro para cando non esteamos, un futuro no que eles poidan ser persoas. E iso está a retroceder. Non podemos deixar aos nosos fillos nas mans de persoas que veñen con ánimo de lucro. A Administración ten que entender que os únicos interlocutores válidos para as necesidades dos nosos fillos somos as familias.
-A sociedade avanzou moito tamén na percepción da propia discapacidade...
-Hoxe xa ninguén se che queda mirando. Hoxe a sociedade entende que son persoas que teñen dereitos e posibilidades. E que a se a esa persoa se lle dan os apoios que precisa, pode facer unha vida máis ou menos normal. Ollo, digo máis ou menos porque a vida completamente normal é unha utopía, hai que ser realista.
nacho.miras@lavoz.es