Debía ser que non pasaba nada e as tardes adquiriron de repente a presión do mercurio. Poñiamos un tocadiscos automático e pechabámonos as tardes a fumar, sentados nos sofás verdes da sala, miña irmá, a tropa e máis eu. Mamá non dicía nada, de cando en vez entraba na sala, miraba para nós e preguntaba se necesitabamos algo de beber. Case nunca lle contestabamos, ela sorría e pechaba a porta. Deixei de participar daquelas tardes interminables de música e cigarros cando decidín irme a Londres, a facer unha vida tan distinta que non me recoñecía como eu. Houbo meses que non me recoñecía nin cando me miraba no espello.
Sei de certo que transcorreran algúns anos cando regresei. Mamá daquela vivía soa e ocupaba as tardes calcetando en silencio, sentada no sofá. Miña irmá casara cun da tropa do que eu malamente recordaba o nome, e nunca aparecía pola casa. Mamá, de vivir soa, perdera o hábito da fala; eu sentaba onda ela e narráballe polo miúdo como era Trafalgar Sq, os domingos de Oxford St, as merendas cos esquíos que xogaban nos parques, as viaxes no metro e a vidiña dos pubs de Candem.
Unha tarde apareceu miña irmá chorando e saloucou que separara do seu home. Estomballouse nun sofá e botou a tarde enteira chorando. A min esa tarde, polo plan que establecera, tocábame contarlle a miña nai os fondos do Museo Británico. As dúas oíron a miña voz durante horas. Os días a seguir, miña irmá deixou de chorar e queimaba as horas calada, deitada no sofá, escoitándome. Pregunteille polo tocadiscos e instaleino; limpei os vinilos e invitei a unha tropa nova a escoitar música, a cigarros e cervexa. Así volveron as tardes de densidade mercurial e o sorriso de mamá preguntando se necesitabamos algo. Eu comecei a facer plans de irme a Berlín.