César Goldi: «Son unha persoa moi tímida»

Os que non o coñecían, estábanse a perder a un dos grandes actores do país. Pero o poder da televisión contribúe a solventar ese problema desde que dá vida ao sarxento Basilio Lorca na serie de Antena 3 Luna, el misterio de Calenda. César Goldi (Bóveda, Lugo, 1965) ten unha desas miradas que o mesmo vale hoxe para facer crible a un garda civil que onte divertiu a centos de fans dos Magical Brothers xunto con Luís Tosar, ao primeiro, e logo tamén con Piti Sanz.

A orixe de Goldi como alcume de César Martínez Pérez pérdese na súa infancia. «Goldi supoño que ten que ver con goldito, pero tampouco o podo asegurar. Púxomo un amigo cando era un neno e, como todo o mundo me chamaba así, adopteino como apelido artístico», conta.

Fillo dunha mestra e dun axente forestal, aínda que naceu en Bóveda, os seus pais, funcionarios, tiñan destino en Cataluña, e por iso pasou en Solsona a súa infancia e boa parte da adolescencia. Cando tiña dezaoito anos, a familia retornou a Galicia para quedar. «Viñemos para a rúa de Touro, en Santiago -explica-, pero eu despois movinme pola cidade. Vivín en Guadalupe e agora estou nas aforas, nos Tilos, que como todo o mundo sabe está no concello de Teo pero é como se viviras en Compostela».

Cando a Goldi se lle pide que escolla un rincón da capital de Galicia, tarda en decidirse. Son tantos... Ao final, quedamos na fonte de Santa Clara -por certo, habería que expedientar ao que lle colocou esa billa de cuarto de baño-, e por un motivo: «Sempre subía para casa ou baixaba pola rúa que está do outro lado, a fonte era como o Rubicón: comezaba Santiago, comezaba a aventura». E, ao revés, cando viña de Santiago, divisar a fonte quería dicir que rematara a leria e que tocaba recollerse no fogar «despois da dura batalla». A de Santa Clara é para César unha fonte que non só serve para beber, senón que lle transmite boas vibracións como espazo contemplativo. Ao seu carón leu e releu moitos libros, algo que se podía facer sen deixar de observar á gran cantidade de xente que transita por esta rúa. «Observar á xente, fumar... bueno -di- agora deixei de fumar, ¡Incluso tabaco!». [ri]

Di Goldi que sempre sentiu a chamada da interpretación, aínda que tampouco pensara en que acabaría dedicándose á farándula de xeito profesional. Segundo explica, xa no instituto, en Cataluña, gostaba de ir ver obras de teatro. De feito, algunhas das súas primeiras aparicións públicas foron nos Pastorets, a representación de Nadal típica daquelas terras. «Xa sendo máis grande sentía a chamada, pero non me atrevía. Eu, realmente, son unha persoa moi tímida». confesa. Pero non foi ata que xa cursaba bacharelato no Xelmírez de Santiago cando se decidiu a dar o paso. «E foi -relata- despois de ver unha obra de Roberto Vidal Bolaño que facía o grupo de teatro do instituto, que se chamaba Narcisus: Laudamuco, señor de ningures». Aquela escenografía, cun trono que era una taza de váter, unha obra nun centro educativo na que o rei abusaba dunha súbdita, foron dabondo para que César quedara atrapado por ese universo. Así que se anotou no grupo e comezou a traballar sobre textos ben interesantes. A estrea chegoulle con O Triciclo de Fernando Arrabal. Despois diso, unha cousa levou a outra...

O futuro

Falar de futuro cun actor non é doado. E César non ía ser a excepción. «Non son Harrison Ford, que pode escoller», di, mentres confesa que está receptivo a todo o que poida vir.

A chegada a unha serie de televisión como é Luna, el misterio de Calenda, supuxo un punto de inflexión. Non tanto no seu labor como actor, senón pola percepción dos espectadores. «Notas que a xente te coñece, aínda que o papel non sexa tan protagonista como en obras de teatro ou noutras series. O feito que de que sexan uns dous millóns as persoas que seguen os capítulos cada noite nótase, chámante, párante na rúa, pídenche algunha foto...».

O pai orgulloso de Max

Goldi atópase cómodo no papel de Basilio Lorca e traballando con Globomedia. Os capítulos que se están a emitir agora están todos gravados, e haberá que confiar en que haxa unha terceira tempada. Gústalle ver a serie como todo o mundo, cando a emiten, coa súa compañeira, no sofá. Claro que non sempre é posible, porque teñen un pequerrecho, Max, que reclama máis atención que o seu pai facendo de garda civil. Por certo, un pequeno Max que, practicamente, naceu predestinado a chamarse así: «Por moitas cousas -explica agora o Goldi pai-, por Max Estrella, por Mad Max...». Na casa fan chanzas co feito de que, ao ser fecundado in vitro, foi o máis resistente de tres embrións que lle implantaron á súa nai, e iso fai que o actor adapte unha frase cinematográfica da película de George Miller: «Tres entran [na peli son dous], un sae».

O seguinte proxecto de César Goldi é unha minixira con Chévere para facer unhas sete ultranoites dedicadas a Roberto Vidal Bolaño.