Hai cargos tan absorbentes que non deixan ver á persoa que vive dentro
10 feb 2013 . Actualizado a las 07:00 h.Cincuenta por cento galego e, da outra metade, unha parte inglés e a outra austríaco. Juan José Casares Long (A Coruña, 1950), reitor da Universidade de Santiago, ten a difícil misión de «tratar de conxeniar os intereses dos uns cos dos outros». Recoñece, porén, que non necesariamente acerta sempre. Dentro do cargo habita un home cheo de inquedanzas e de mundo. Na súa mesa hai unha foto de Arafat dedicada: «Prometinlle que non se movería de aí ata que houbera un Estado palestino independente».
-Para alguén que viviu polo mundo, ¿Santiago é meta?
-Ser reitor dunha universidade coma esta é meta, pero como satisfacción persoal dunha vida profesional. E unha honra a pesar dos momentos malos; o de meta dío vostede.
-Igual acaba un día en Arabia Saudí, onde viviu moi feliz...
-Non lle podería facer iso á miña muller, que se aburriu alí todo o que se pode aburrir un. É moi de aquí, moi mugardesa.
-¿Como chegaron a ese país?
-Era profesor non numerario e non saían prazas nas universidades. Vin unha proposta nunha revista especializada, escribín e colléronme.
-¿Ía para sempre?
-Ao que saíra, firmei o finiquito e marchei coa muller e dous fillos de un e tres anos. No profesional e no persoal, para min foron tempos extraordinarios. Foi estupendo convivir cunha cultura que descoñecía, con moitas cousas para aprender e outras coas que non concordas.
-¿Pasaba por ser inglés?
-Home, é certo que, cando falo inglés, non teño acento español. Eles separan entre amigos e aliados, o mundo árabe é un mundo de sutilezas e matices. E eu era amigo. Despois marchei a traballar nunha central térmica, precisaba sentir o mundo real. Logo diso montei o Centro de Supercomputación de Galicia, que é o que me permitiu volver a Santiago.
-¿Falamos de política?
-Chíflame, pero sempre como observador. Os grandes acontecementos de cambio sempre me colleron fóra de España, e foi cando a xente que vivía no país tomou decisións sobre a vinculación a un determinado ideario. Entre o 67 e o 68 vivín en Santiago todo o que acontecería na primavera do 68. Todos maduramos moito, fixemos o maio francés no marzo anterior. Tamén vivimos grandes decepcións, como foi a invasión soviética de Checoslovaquia, que nos rompeu os esquemas. E vivimos a revolución cultural chinesa. Aínda conservo o Libro vermello de Mao, The quotations from chairman Mao. Foron tempos que nos formaron moitísimo.
-É un home de papel escrito...
-Sempre, aínda que agora teño pouco tempo. Daquela tiñamos unha obra excepcional, Un día en la vida de Iván Denísovich, de Aleksandr Solzhenitsyn. Cando un se fai maior gústanlle outras cousas: Delibes, Vargas Llosa, Norman Mailer... A pantasma de Harlot é unha cousa excepcional.
-¿E de música?
-Non teño ouvido, teño orella. Non toco nada, e debería: unha irmá da miña avoa materna estaba casada co que, probablemente, foi o director de orquestra máis importante do mundo, Wilhelm Furtwängler. Gústame moito a música clásica. Pero tamén, por exemplo, Iron Butterfly ¿Coñece In-A-Gadda-Da-Vida? Doce minutos de batería impresionantes. Conmóveme Ne me quitte pas de Jacques Brel, como tamén The first time ever I saw your face, de Roberta Flack. Another brick in the wall de Pink Floyd ponme guerreiro.
nacho.miras@lavoz.es