Silencio, pero ela sentía un rebulir dentro do corpo. Paz, pero ela sentía desacougo. O edificio era formigón, non tiña alma, estaba mudo, só, ata parecía que as súas cores, máis vivas noutros tempos, tinguíranse de gris.
Non había barullo porque non había voces que falaran, nin choros, nin música…. Ó entrar na aula e vela baleira unha bágoa esvarou pola súa meixela. Quería berrar para sentirse viva e espertar dun pesadelo de tres meses atrás.
Nin rastro dos nenos e nenas. Uns libros desordenados no recuncho da biblioteca, as pezas dun quebracabezas a medio facer, a «cociña» con algún cacharro esquecido, os mandilóns colgados nas perchas…
Cousas, tan solo cousas, mudas testemuñas de que os seus donos e donas estiveran alí. Preto da súa mesa, alí, enriba, descansaba o mandil, a botella de auga medio chea, os papeis de cores con notas varias: facer fotocopias, repartir fichas, sacar fotos…
A actividade frenética estaba agora aletargada. Foi entón cando ela se deu conta de que fóra dese edificio de formigón todo fora real, o virus, a morte, o medo.
Naquel intre pensou no presente, pronto as cadeiras e as mesas volverían a encherse de vida, empezaría a rutina, a necesaria e desexada rutina. Urxía prepararse para unha nova realidade porque todo isto remataría algún día, dun mes e dun ano aínda descoñecido, pero remataría.
Mª Isabel Rodríguez García. Mestra. 57 anos. Ourese.