No interior da illada choupana condenada polos anos e a tormenta, Avelino, estomballado aos pés da lareira, da en pensar na distante primavera na que a súa muller e máis el preparaban ilusionados o enxoval de Engracia, a filla que lle prometeran a Bieito, o vinculeiro do boticario.
Mentres atesouraban calquera cousa que servise para a futura vida matrimonial da parella: algún retallo de tela, o cabo dunha corda, un anaco de madeira. Soñaban coa chegada do día do casamento. Gardábano todo con esmero nun estoxo disposto baixo a artesa da cociña.
Lembra tamén como a súa pobre muller lle falaba, hora tras hora, do guapa que ía ir Engracia a mañá da voda e da felicidade que el sentiría ao entregarlla a Bieito, mentres todo o pobo agardaba ditoso as beizóns de don Edelmiro diante do altar. Xa se vía cos dous ou tres netos varóns que o axudarían a traer, en non moitos anos, algo de rendemento ás súas terras e, quizais, a prosperidade que puidese mitigar o rigor da súa vida.
Agora que o vento sañudo remata de desencaixar a porta da cabana, Avelino non e quen de advertir como os miasmas emanados do esquecido enxoval poeirento esmorecen sobre a estragada fotografía que descansa sobre as súas mans inertes. A da ingrata filla fuxida que acabou por deixalo sen honra sen prosperidade e, aos poucos días, tamén sen a razón e a vida da súa muller.
Jesús Garabato Rodríguez. Músico. 55 anos. A Coruña.