Fisterra, ano 1830.
Hai tempo que non se lembraba unha canfurnada como esta na vila. Rechían os cabos no porto, a son seca dos amarres renxendo voa polo lugar, o son perfóralle as orellas aos homes todos. Nas súas casas agarran forte a botella de augardente, sérvense máis un trago. Talvez deixen de escoitar o vento se seguen bebendo, ese que din que volve tolos aos mariñeiros.
Ninguén vai para a Furna dos Ouvidos cos bois, tampouco para Punta Bufadoiro. O mar hoxe non precisa de axuda para cobrar as vidas. Mañá se Deus o permite a xente irá recoller as cousas á costa do Mar de Fóra, ninguén sabe o porqué, pero o Atlántico sempre arrastra os corpos alí, póusaos con agarimo na area. É a paz logo da treboada. Algún soña dentro das pedras con ese momento. Quitar dun dedo un anel de ouro para que os seus fillos proben por vez primeira a carne.
Polo Paseio da Ribeira, alleo ás batidas do mar no peirao, un home rudo vai facendo a súa singradura. Hai xa tempo que o mar o matou. A dor róelle a ialma. Dá unha derradeira calada ao seu cigarro. Os seus beizos tocan os salitrosos dedos perpetuamente cortados. Todo o seu corpo ten sucos salgados. Lanza a cabicha e solta o fume que se mestura co bafo. Quita a carapucha da longa gabardina verde escura que leva e dobra pola rúa do Carme. Diríxese á enxebre taberna «O Petón do Inglés», dentro están os lobos de mar, os que non teñen máis que escamas, os homes de ferro que tantos periplos navegaron en barcos de madeira.
Ao entrar pola porta baixan a testa cara ao chan. Saben do sufrimento do home, ese que sempre tivo o anceio da liberdade. El procura un ollar directo que non chega, alguén que teña o valor de mirarlle esa face gravada a lume e tempestade no máis fondo do seu ser. Non pide, agarra unha botella e berra,
-Acaban de matar ao máis bravo mariñeiro galego de todos os tempos! 25 anos, cabróns! - laia. Os demais tremen, ninguén alza a cabeza-. A súa afouteza é a da terra toda! 22 anos tiña cando tomamos o Defensor de Pedro. Eu e mais el, os único galegos! 22 anos cando penduramos a Jolly Roger. Se non é agora, cando? -dixérame-, 22 anos cando se tornou o máis temido pirata da historia. El levou ao vento o noso espírito. Nunca cousa igual se vira, miraba ás estrelas sen asustarse. Hoxe morreu un pouco da Galiza. E lembrádeo ben, non hai home no mar que non poida afogar! Excepto el. O seu ronsel continuará no noso pobo e sempre retumbará nos peiraos do país.
A función rematou! -e levantando o vaso coa carraxe do vento e da maré bramou-: Até sempre, Benito!
Pablo Diego Dios. Estudante. 22 anos. Pontevedra.