Esta é a primeira columna que che escribo, papá (Montederramo, 1932). Aínda que apareces en moitos dos meus libros. Apareces nunha foto feliz que temos xuntos: eu con cazadora de Zara azul e ti con chaqueta de cadros. Míroa estes días que non te miro a ti. Ti non es o pai de Kafka: fillo de carniceiro e propietario dun comercio de roupa. Pasou penalidades na infancia e sempre lle falaba delas ao seu fillo. O fillo, talvez, nunca se acercou ao pai. Ou si. Escribiulle unha carta que é a carta máis triste, desesperada, da historia da literatura. Ti non liches a Kafka, papá. En realidade só les os xornais, todos, cada tarde no centro social. Camiñas os cen metros que separan a túa casa do local. Non deixas de ler, informarte, saber qué pasa no mundo. Quizá por iso escribo esta columna: sei que non a vas ler en confinamento, sen Internet, só na calle Traviesa contemplando a túa crónica soidade en medio das crónicas do televisor. Eu aprendín a querer os xornais grazas a ti. E a ler, tamén. Aínda que en casa non había ningún libro. Os Salesianos de Ourense déronmos todos: o paraíso era a biblioteca. Fíxenme escritor e inventei un condutor de autobús, coma ti, que escribía contos. Creo que era un modo de agradecer o que hoxe publicamente agradezo. Es desa xeración que nos fixo o que somos: un país próspero. Sabes o que foron a guerra, a fame e a miseria. Sacaches adiante, orfo de pai, a todos os teus irmáns. Coidaches á mamá con toda a tenrura: catro anos de tanta dor. E aí segues. Ti si que es un heroe. E penso en ti e os outros maiores coma ti: bravos e valerosos. Coidar de vós é o modo de saber quen somos, onde imos. Non será peor que en 1932. Quérote moito, papá.