O acoso sexual na política non é un problema exclusivo dos partidos, senón un reflexo dunha sociedade onde persisten as desigualdades de xénero, os comportamentos abusivos normalizados e unha cultura de silencio arredor do poder. Non obstante, os partidos políticos, coas súas xerarquías ríxidas e lealdades internas, poden volverse especialmente vulnerables a estas dinámicas.
A impunidade (non denunciar, investigar ou protexer ao agresor debido ao seu estatus) reforza a idea de que non pasará nada, mentres que o medo a non ser creída, ás represalias ou á presión para «non prexudicar ao partido» alimenta o silencio das vítimas. O problema atravesa todas as ideoloxías: non depende da orientación política, senón de como se exerce o poder e da ausencia de controis éticos eficaces. Persisten crenzas sexistas que lexitiman os eloxios, as bromas ou os avances non desexados como normais, minimizando o seu impacto. Cambiar estas narrativas é esencial: implica rexeitar as bromas sexuais, cuestionar o flirteo forzado e promover un liderado respectuoso. O poder político xera atracción e fascinación: ofrece estatus, visibilidade e oportunidades. Este «erotismo do poder» pode transformar a admiración en dependencia emocional e crear relacións profundamente asimétricas. Sen límites nin regras claras, algúns líderes poden aproveitar a súa posición para obter favores sexuais ou exercer presión mediante recompensas e castigos, obxectificando a militantes e subordinados.
Por iso a prevención debe ir máis alá dos protocolos escritos: require unha cultura organizativa forte baseada no respecto, a transparencia e a responsabilidade. Só deste xeito é posible evitar que o poder se converta nun instrumento de dominación e garantir espazos políticos seguros e democráticos.