En galego, ao padal chámaselle o ceo da boca. Talvez por iso, no padal dos galegos titilan as estrelas e deslízanse nubes lentas como barcos de néboa. Alí habitan o mar e os paxaros que flotan bandullo arriba, arrolados polo vento que chega da memoria. Nese ceo íntimo nace a lúa como un anaco de melón, e brotan linguas de auga que lamben a terra húmida. Alí habitan mazarocas con barbas de vella e tamén saudades con rostro anenado de morcego.
O escritor portugués Manuel de Melo falaba desas saudades. Dixo que eran un «bem que se padece e mal de que se gosta». Vicente Risco distingue entre morriña, que é o desexo do afastado concreto, da terra, e saudade, do afastado inconcreto. O médico compostelán Novoa Santos diferencia nela dous elementos: a nostalxia dun pasado fabuloso e o anhelo de reverterse na terra. Así, a saudade viría ser unha manifestación do instinto de morte: un desexo de anularse no seo da terra, de retornar ao colo tenro da «gran nai».
Escoito nun café: «Teño saudades do caldo da miña avoa. Tomábao tan quente que unha vez queimoume ou padal e deixou unha chaga». Ceo da boca. Saudades ou morriña. Escoito ao entrar nun xardín: «Non miredes a piscina. Ten unha morriña que espanta». A palabra morriña leva pegados séculos de chuvia, de pedra e de vento. Palabra irmá doutras que saben a terra e a salitre: aldraxe, bandallo, béldrago, capizo, cerello, farrapo, miato, trapallo, trapo, remela, roña, carapola, cascarra, couza, traza… Todas elas son restos dun mundo que non se esquece, farrapos da lingua, ou do sentir, follas secas pegadas no padal. Oxalá perdure sempre na miña memoria ese lugar entre a pedra e o musgo —monte, prado ou milleira— onde unha vez sentín nas mans o ouveo dos océanos.