Todas as persoas temos algo de mitomanía. Eu atesouro unha foto orixinal de Natassja Kinski que me trouxera un meu cuñado de Londres, sabedor da miña furiosa paixón pola actriz protagonista de Paris-Texas. Ese agasallo da foto convertía a miña obsesión en algo tanxible, nunha interacción que me conectaba cunha actriz que admiraba e que despois, película tras película, foi destruíndo unha carreira que tanto prometía con esa interpretación na obra mestra de Wim Wenders. A foto era un certificado de presenza que aínda gardo, máis por respecto ao meu cuñado que á propia actriz.
Teño tamén unha foto de mala calidade que lles fixen a finais dos oitenta aos meus avós no Museo de Cera de Madrid, xunto aos reis Juan Carlos e Sofía, un retrato un pouco esluído que lles confire unha aparencia fantasmal aos catro e que, dalgún xeito, lle permitiu á miña avoa inventar unha historia fantástica de vínculo familiar coa Casa Real que tragou máis de un coitado, e non tan coitado.
É certo que toda a nosa vida é unha sorte de equívocos e casualidades, pero tomar a foto dun presidente con alguén coma unha implicación directa nunha trama ou a evidencia constatada dela é ir demasiado lonxe, sobre todo porque o pasado acaba por nos perseguir, como vén de lle acontecer a Feijoo.
Miro esta foto do presidente co empresario investigado e procuro destapar as trampas que sobreviven ás máscaras e, nin tan sequera cunha ollada fanática, podo tirar a conclusión dunha culpabilidade.
A realidade atenuada pola xente que figura por tras deles fai que pense que esta é unha foto máis de alguén que pretende facernos crer que a súa amizade co presidente Sánchez é tan firme coma a que os meus avós tiñan con aqueles bonecos de cera reais.