En novembro falei do humor de Carlos Casares na asociación Portas Ártabras da Coruña e volvín comprobar que os lectores dos artigos que durante catorce anos publicou en La Voz de Galicia recórdano como un membro moi querido da propia familia. Esta relación cordial entre quen emite e quen recibe é frecuente na radio, pero rara na prensa escrita. Castelao conseguiuno coas viñetas humorísticas ata o punto de remataren os paisanos as conversas sobre a actualidade cun «sonche Cousas da vida, por Castelao», e Casares cando os lectores fixeron súas as vivencias que contaba e interesábanse, poño por caso, pola saúde do gato Samuel. Desde o Gato con Botas, de Perrault, non houbera en Galicia outro tan coñecido e querido coma o gato Samuel da familia Casares Berg.
Eu tiven unha gata á que chamei Sofi porque os seus ollos grandes e azuis eran coma os de Sofía Vázquez, compañeira na redacción. Nacera nun tellado, en Ferrol, e foi a única supervivente dunha camada asasinada por gatos infanticidas. Cando ma deron cabíame no cunco da man e pensei que non podía existir outra máis linda; aos tres meses, cría que era tamén a máis arisca. «Traumas do tellado», díxome o amigo que ma regalou, moi posto en psicoloxía gatuna. E Sofi foi toda a vida como unha Marilyn Monroe co carácter de Joan Crawford.
O Nadal de 1999 pasámolo na casa dos meus fillos en Barcelona, e Sofi, recén cumpridos os catro meses, viaxou en avión por primeira vez. Ao baixar estaba en celo. Soubémolo ao chegarmos á casa dos fillos, que tiñan un can noviño, Rufo, tan bo que nunca ladraba a outros cans nin odiaba os gatos. Sofi botouno da cama, meteuse ela e despois de dar varias voltas, mexou. Logo foi cabo de Rufo, ergueu o rabo e ofrecéuselle. Rufo pasmaba e nós tamén. Aquela tarde leveino a dar o paseo diario polo monte. A zona onde vivían os meus fillos, nas aforas de Barcelona, tivera noutro tempo espléndidos chalés que a especulación fixera desaparecer; pero moi preto ficaban os restos dun chalé enorme no que vivían ducias de gatos. Cando cheiraban un can poñíanse alerta e, se vían que era Rufo, comentaban: «Tranquilos, que é Rufo» e seguían ao seu. Pero aquela tarde, mentres subiamos os chanzos que nos levaban ao chalé, ducias de gatos viñeron correndo ao noso encontro co rabo teso e foi cousa de ver o seu abraio ao descubriren que na vez dunha gata á xaneira aparecía Rufo. «Pero que colonia puxo hoxe o cabrón este?», rosmaban cabreadísimos.
Casares imaxinábame co can e un cento de gatos arredor, e ría mentres repetía: «É unha historia divertidísima. Tela que publicar». Fágoo hoxe para desexarlles moi feliz Nadal.