Que agosto perdure. Que a risa gane a todas as partidas. Que os soños, unha vez polo menos, sexan soños cumpridos. Que Ítaca non marche do noso pensamento. Que a mentecatez non conquiste todo, absolutamente todo, todo. Que o corazón non pase de moda. Que cada noite sexa noite de vodas. Que sigan mentindo os que nos queren ben: que ben te vexo, chaval. Que non pechen a copa da esquina: como un rezo que nos libere da melancolía. Que deixen de existir os cínicos e canceladores e sátrapas disfrazados de progreso (o progreso imparable da estupidez, dixen hai moitos anos). Que aquel bar, anos despois de coñecerte, non se convirta nunha oficina de hidróxeno verde. Que a lúa nos encontre espidos, e felices, cando o sol escapa. Que queden farois en calquera rúa, rúa melancolía. Que a guitarra da nostalxia, a vida, toque sempre en sol sostido. Que miremos cara adiante. Que non esquezamos mirar atrás. Que os piratas, coxos e con pata de pau, conquisten o tedio da corrección política (ese andazo insoportable). Que «me moriré en París con aguacero», como César Vallejo, aquel poeta triste e permanente. Que as despedidas sirvan, ás veces, para regresar. Que sigamos cantando as cancións que nunca soubemos escribir. Que volver, volver, volver aos teus brazos outra vez. Que nunca sexa demasiado tarde, princesa. Que chamarte princesa non estea prohibido. Que o amor deixe de ser civilizado. Que non pases a vida cargando as súas maletas. Que non comas unha mazá dúas veces por semana e sen ganas de comer. Que continúes. Que non acabe. Que non faltes. Que ninguén roube o mes de marzo, esperando abril. Que Sabina siga escribindo sonetos. Que non me demandes por esta columna, Joaquín.