En Ucraína un neno de trece anos morre nunha parada de autobús alcanzado polos ataques das tropas de Putin. A noticia e as imaxes déronas en televisión: vese a un neno caído no chan, cara arriba. Ao seu lado, axeonllado, o pai sostén coa súa man a do neno. É o mesmo xesto que faría tantas veces ao longo de trece anos: para sostelo nos seus primeiros pasos, para que non se lance a atravesar só a rúa, para que non teña medo ao atravesar o corredor escuro, para apartalo do can que o seu dono pasea sen boceira, para consolalo nas penas, para alegrarse con él nas alegrías...
A man do fillo é unha man pequena, unha man de neno, que se acomoda á man do pai, a súa caricia, ao seu xesto de protección. Non ten aínda a rixidez da morte, repousa brandamente na man do pai, que pecha os dedos sobre ela para que o fillo non senta só, para que saiba que el está alí, igual que tantas noites cando lle dicía: «pecha os ollos, dorme tranquilo, eu estou aquí contigo»...
Os equipos de recollida de cadáveres chegan, comproban que o neno está morto e cóbreno cun tea, pero o pai segue alí, sen moverse, coa man do seu fillo na súa. Os equipos van recoller outros cadáveres, hai moitos e teñen pouco tempo.
Nunha última imaxe vese ao pai axeonllado , sostendo a man que sobresae da tea. Din que rezaba. Quizá repetía o que tantas veces lle dixo ao deitalo polas noites. Por iso segue alí , para que o fillo non teña medo, para axudarlle a emprender tranquilo o camiño escuro que o afastará para sempre da man do seu pai.