Había tempo que non pasaba. A última vez foi nun partido do Barcelona contra o Athletic. O Mariló púxose a berrar como un tolo: «Penalti, penalti a Julen Guerrero!». Eu díxenlle que non. A discusión subiu de decibelios e se non fose polo Valentín, sempre con sentido común, non sei como remataría a disputa. Foi a última vez que discutimos. Con vehemencia. Nada que ver co do outro día. El viña de Zamora. Parou no camiño a comer un churrasco e non lle sentou ben. Entrou no Fidel's con mala cara. Pedimos un vaso. Antes de tomar o primeiro grolo xa me dixo que na Semana Santa non quería verme. Que estaba aburrido de min. Menos mal que apareceu Flavia, a filla do Rúa, cun libro na man para que lle puxésemos unha sinatura. O Mariló asinou: «Maló». Non dixen nada. Despois entrou nun asunto que non tolero: criticar a Cela. Díxome que era un déspota. Mirei ao Juan Ramón. Sabía que ese camiño era perigoso. Quixo falar da bergamota e do recendo a cereixa dun tinto de Alicante. O Mariló seguía: «Cela, o teu Camilo, só a ti pode caerche ben e dicir parvadas das súas novelas». E si. Acabou mal a cousa. Eran as dez. Marchou sen despedirse de min. O Juan Ramón do estanco viume triste e dixo que había que tomar outro vaso. No Piano. Alá fomos. Estaba o Alberto Prieto. O Juan Ramón contoulle a lea co Mariló. «Unha amizade de corenta anos rota por culpa de Cela». O Prieto dixo que non o podía crer. Todo mentira. Eu non abrín a boca. O Prieto ría. E outra de tinto. Dixo que apostaba unha mariscada para os tres. Que era imposible que o Mariló mais eu non volvésemos falar. «Apostada!», dixo o Juan Ramón. Espero que ao Mariló non se lle ocorra dicir que seguimos sendo amigos.