Cando pasa o entroido, a Verín aínda lle quedan semanas de comentarios sobre o mesmo. Ata o domingo de Lázaro, o asunto central é a memoria carnavaleira. Este ano foi especial para a cuadrilla. O Julito rompeu tibia e peroné, como contei nesta mesma columna o día 20 de xaneiro. O Julito non andaba. O Julito precisou unha cadeira de rodas para correr o carnaval. El sempre tivo querencia polas mozas que viñan de fóra, especialmente de Madrid ou País Vasco, onde residen varios verineses. Veñen falando un castelán con acento galego que ao meu amigo faille moita graza. Non hai entroido que non parole con algunha delas. Este ano quixo ligar cunha descoñecida. A moza era nova. Non pasaría dos vinte e cinco anos. Díxolle que os pais eran de aquí, pero que levaban moito tempo na capital de España. Dende o xoves de comadres non viviu para outra cousa. Onde ía a moza, alá aparecía o Julito cabalgando sobre a súa cadeira de rodas. De cando en vez poñía cara de dor para espertar na moza unha certa compaixón. Foron pasando os días e o Julito seguía coa súa teima. O sábado á noite bailaron —el dende a cadeira— a Georgie Dann e ás Tanxugueiras. O domingo era ela quen empuxaba a cadeira do noso Julio. O luns estiveron xuntos na fariña. E o martes, día da despedida, pasou o que non debeu pasar. Achegouse á cadeira de rodas unha señora alta, portentosa, con cara de amargura. Mirou ao Julito de arriba abaixo. Escrutou o seu rostro, que sendo martes de entroido presentaba unha triste cor pálida. «Boas tardes, señora», dixo o Julio. Ela non contestou. Dirixiuse á moza. Era a súa filla. Díxolle: «Déjalo, cariño, no ves que está tolleito». O Julito aínda non levantou cabeza.