Hai sete días un ladrón canalla, tan infame, roubou seis letras de todos os dicionarios. Saíron do alfabeto, como por ensalmo, tres consoantes e tres vocais. O suceso pasou desapercibido. A noticia, por forza maior, non tivo eco nos noticiarios. Outra noticia cabalgaba por riba deste latrocinio alfabético. Sucedeu no barrio do Birloque, na Coruña. Unha muller de cincuenta e dous anos perdeu a vida. Todos os que a coñecían falaban marabillas dela, entre bágoas. Traballadora, alegre, sempre amable e disposta cos clientes da súa panadería. A Policía buscaba como presunto autor do asasinato á súa parella, coa que levaba poucos meses. O home, de corenta e oito anos, tiña antecedentes por violencia de xénero contra outras dúas mulleres. Parece que ninguén o vixiaba. Parece que ninguén alertou da calaña avernal deste individuo. Ela era a primeira asasinada este ano en Galicia. Trinta e cinco en España. A tristeza camiñaba con dentes de vidro, con balas e pólvora, polo barrio do Birloque e no corazón dos galegos. A impotencia, tamén. Os maltratadores son miserables. Son miseria. E o que maltrata unha vez (oxalá me equivocase) ha de maltratar máis veces. E os que teñen antecedentes por violencia de xénero deben ser unha preocupación constante e urxente das forzas da orde, da Xustiza, deste sistema que unha vez máis fallou (todos fallamos). Despois do asasinato, no Birloque e en toda Galicia, sucedeu a liturxia repetida: manifestacións, lazos, declaracións e declarantes que sempre declaran o mesmo. Pero ela non estaba. Esta noticia terrible borrou á outra. Esa coa que comecei o relato. De todos os dicionarios roubaron seis letras. Esas que conforman un nome. O teu, Mónica.