Sinto vergonza desta clase política de tan escasa clase. As excepcións son limitadas. Por tal motivo, comparar uns e outros resulta doloroso: uns saben o que teñen entre as mans, xestionan, outros non saben nin xestionar a súa soberbia. Avergonzado dos cómplices acenos constantes, por acción ou omisión, do funambulismo e das trampas. Avergonzado da zafiedade. De marquesas e dos chulapos de taberna. Avergonzado porque en medio do incendio algúns só pensaron en cómo salvar as súas nóminas, estatus, posición e cargos. Avergonzado polos trucos dos catalanistas, eses magos que fan pasar por virtude algo tan detestable como o supremacismo, a raza ou o privilexio. Avergonzado das letras P e N e V: verdadeiros responsables desta situación política á que arribamos (ande yo caliente y ríase la gente). Avergonzado de estar gobernados pola mediocridade. De lastras e lastres, morteros e monteros, sancheces e sandeces. Do adanismo destes novos valores, tan oufanos e mozalbetes, que ignoran o soneto de Góngora á rosa: «Ayer naciste y morirás mañana». Avergonzado, tanto, que a vergonza criou carapelas de frío no meu interior. Xa non quero escoitalos: anulei varias canles televisivas na casa. Se por casualidade aparecen, cambio con celeridade, escapo. Non velos. Non é só vergonza. Repugnancia, talvez. No peor momento da nosa historia gobérnanos o conxunto político máis desafinado e aprendiz. Falan de golpes de estado e fascismo e comunismo, descoñecendo que Mussolini e Stalin son bacterias da mesma cepa. Converten as súas miserias en éxitos políticos. Non soporto tanta vergonza. Quizá isto non estea sucedendo. Un conto de terror. Poe, Fole, Dráculas e Frankensteins. Pasará. Ou non.