Hai apertas que só se poden dar en silencio. Coma algúns bicos, coma algúns aloumiños. As miñas apertas de adeus adoitan ser así. Náceme un abismo no medio da gorxa, un buraco negro que o traga todo e impide saír a voz. Por iso aperto en silencio, miro en silencio, choro en silencio.
Ás veces, en lugar dun furado, na gorxa médrame a emoción, ábrese coma unha flor na primavera, tan vizosa que cega de beleza e impide atravesar calquera son. Así dei a benvida ás miñas fillas. Estas apertas falan, transmitindo a mensaxe corpo a corpo, sen necesidade de aire que transporte as mensaxes. Algunhas delas poden ser: cóidate, estou contigo, volve axiña, quérote.
Podemos apertar aos demais, ou tamén a nós mesmos. Arreda o frío e o medo. Non só apertamos persoas, tamén fotografías, libros, cartas, prendas de roupa. E lembranzas.
Apertamos a vida. E estes abrazos discretos son tamén pausados. Afeitos a andar sempre ás carreiras, esta calma imposta fainos reflexionar. Botamos de menos as apertas, as ruidosas e as do silencio. E agora temos que apertar doutro xeito. Cun sorriso. Cun pequeno movemento de cabeza. A distancia. A través dunha pantalla, dunha liña telefónica.
Podo mandarche unha aperta cos ollos. E saberás que estou lonxe e preto. Apostámonos nas beiras enfrontadas dun regato que apenas é un fío de auga. Se estricamos os brazos rozamos a punta dos dedos. Pero non o facemos. Non podemos falarnos, nin queremos. O límite acuoso é un abismo. Pero sabemos, agora, apertarnos en silencio.