Nestes días en que é noticia e pecado que Instagram vaia retirar o botón Gústame, é heroico iso que logrou Pepa Flores, a Marisol do cine franquista, que desapareceu do foco hai trinta anos, sen alardes nin misterios, e nin sequera sucumbe ante a concesión do Goya honorífico que non só recoñece a súa traxectoria, senón que tamén serve para rescatar o seu dereito ao silencio e á invisibilidade, e para obrigarnos a pensar que a felicidade é posíbel na vida desenfocada.
O que fixo Flores é unha proeza ao alcance de moi poucas. Vexan, se non, o que aconteceu a Michael Schumacher, recluído nunha fortaleza tras dun bosque interminábel que, a modo de xardín onde seguro que hai soterrados lingotes de ouro aquí e alá, sobrevive dolorosamente. A lenda da velocidade atopou o infortunio ao modo das traxedias gregas: tropezando nunha simple pedra. Seis anos despois, pouco se sabe do seu estado, aínda que é fácil imaxinalo. Así que, tamén como nas traxedias, o castelo non serve ante a enerxía do inevitábel, neste caso en forma do paparazi que fai a foto do millón de euros: un ser agonizante que non tería interese se non fose, xustamente, un heroe. Por piloto e por rico, claro. Son estrañas as formas en que se vinga a inxustiza social a través de crueis interpretacións da xustiza poética.
A exhibición permanente das nosas vidas é, seguramente, unha das formas da traxedia contemporánea. Mozas que morren facendo un selfi nun cantil; adolescentes que se acosan nas redes sociais; e infelicidade por todas partes ante as felices ficcións que contamos en Facebook para arredar o medo ao fracaso, ao destino, á vida. Pero Eurípides contábao mellor.