Síntoo por Xulia, pero nunca máis volvín falarlle. Debe pensar que son unha soberbia por torcerlle a cara sen motivo cando, anos despois, acabamos vivindo na mesma rúa, e tanto me ten que o pense. O que me fixo ela a min é peor: aquela tarde de bicicletas, despois de eu perder unha competición de baixar a costa sen mans, espetoume sen vir a conto: «Os reis son os pais». Así. A versión de nenas de oito anos de «E enriba, fódeste». Como perdoar iso? Por iso lembro a Xulia todos os decembros. Das miñas inimigas, é probabelmente a máis presente, a pesar de non ter contacto con ela desde agosto de 1986. Sempre lle atribúo as máis terríbeis perversións. Estiven segura de que o 11 de setembro do 2001 contribuíu a esnafrar o avión contra a torre norte do World Trade Center; e tamén estou convencida de que detrás dos meus fracasos literarios está a súa man.
Este ano, Xulia traballa na dirección de Amazon. A cuadratura do círculo. «Os Reis son Amazon, sabes?», di no meu maxín mentres baixa a toda mecha a costa de Carballido sen mans. Os pais do mundo, amoreados nunha especie de gran nave con cadanseu portátil e moito café, mercan desmesuradamente, e con cada clic, morre un gatiño. Na porta, amoréanse as motos contaminantes, no mellor dos casos furgonetas, con condutores e repartidores que soñan con que un neno caritativo lles deixe unha cenoria, como moito, unha tina de auga para hidratarse. E os paxes, cos uniformes de Amazon en patinete dun lado a outro de quilométricos almacéns, miran de esguello ás familias nos ordenadores a piques de premer co índice no rato. Clic. E tamén morre unha xoguetería. Clic. Adeus á última libraría da cidade onde vivimos Xulia e mais eu.