Agóstame lenta, inventándome as palabras: todas en clave de sol. Agóstame con bicos e humidade de estrelas, Altair e Dalim, con cariño e tenrura mimosa. Agóstame entre as túas mans, dedos, pel, brazos abertos para abrazar espuma de mar. Agóstame recreando a felicidade e os paraísos nesta terra onde avanzan a infelicidade e os infernos: a maioría propiciados pola estupidez humana. Agóstame recordando o idioma do glíglico Cortázar, aquel parisino que naceu na Arxentina para engrandecer a arte maior, hoxe tan olvidada: pobre literatura. Capítulo sesenta e oito de Rayuela, obra mestra que hoxe non encontraría editor porque os editores e as Academias e «las gentes de la cultura» (outros precursores da idiotez humana) están dedicados a estender banalidades en forma de chío: as redes sociais, precursoras tamén. Sesenta e oito e, se non acerto, desculpen a miña mala memoria de túnido: «Apenas él le amalaba el noema, a ella se le agolpaba el clémiso y caían en hidromurias, en salvajes ambonios». Agóstame con diferenza e distinción. Diferénciame e distánciame, quero dicir e digo, da frivolidade que conquistou o corazón do mundo: os frívolos ganaron a batalla, ríndolles homenaxe e me pregunto cómo é posible que a trivialidade e veleidade e insignificancia chegasen tan arriba. Agóstame cando baixo o ceo negro sen lúa e quedemos ti mais eu, linda, facendo naufragar todas as tristezas. Ti e ti e ti, agóstame cando sexa delito pensar e castiguen con pena de exilio aos discrepantes, e rebeldes e disidentes do pensamento único que afunde á vella Gallaecia. Agóstame berrando insubmisión, libremente. Agóstame con viño e sen virtude. Hoxe, un de agosto. Hoxe agóstame, amor.