Inés Madrigal pasou tres décadas da súa vida, desde que soubo que era unha nena adoptada, buscando á súa nai biolóxica. Ela foi a que impulsou en España a procura dos bebés roubados, arrebatados a nais solteiras e entregados en adopción polo sinistro doutor Vela e a non menos sinistra monxa Sor María.
O seu caso parécese a algúns cos que atoparon as avoas da Praza de Maio ao tentar recuperar os fillos dos seus fillos, detidos e asasinados durante a ditadura de Videla: algúns netos non querían saber nada delas e, por moi fascistas que fosen os seus pais adoptivos, negáronse a recoñecer a culpa que estes tiveran na desaparición dos seus verdadeiros proxenitores.
O caso de Inés Madrigal non é tan dramático. O que descubriu non foi unha nai á que roubaron o seu bebé, senón unha muller de 28 anos, solteira, que voluntariamente decidiu desprenderse da criatura, sen querer saber sequera se era neno ou nena. Esa muller morreu en 2013 aos 73 anos, despois de dar a luz a catro fillos máis, cun intervalo de dous anos entre eles.
Inés Madrigal demostrou unha enorme enteireza ao salientar os aspectos positivos da súa aventura: agora coñece a súa orixe e ten unha familia biolóxica. E conseguiu que fose xulgado o responsable de multitude de roubos de bebés. Dixo que confía en que o feito de descubrir que ela non o foi non dea ás aos «negacionistas», e pide ao Estado un banco xenético gratuíto para todos os que están a buscar nais, fillos ou irmáns.
A súa dor ou a súa frustración gardounas, elegantemente, para ela soa. Ben merece que o Estado acepte a súa petición.