É afortunado quen dá con libros que dan gozo e quedan na memoria. Libros que temperan a vida e mesmo este tempo de enxurrada electoral. Enxurrada necesaria, por máis que nela agromen vindicacións dun Estado centralista, ou cadre no tempo cun mal e resistido remate de mandato, forzado por sentenza, no Valedor do Pobo, ou póñanse a comparar competencias que a rúa en Galicia seica non reivindica (sic), ou teimen en negar o ben morrer. Por máis que eu mesmo saiba que volverei «votar por min», coma aquela vez que me interesaba e mais perdín.
Atrévanse cun libro de emocións, de tres mulleres en tres continentes, La trenza de Laetitia Colombani, onde a diversidade de vidas vai unida polo desexo de liberdade fronte das situacións que as someten. Unha trenza, o fío invisible das mulleres querendo ser.
Ou mesmo con Chámame señora, pero trátame coma a un señor, de Inma López Silva. Un ensaio-realidade de voz poderosa e libre, que fala de mulleres e tamén de novos homes bos e daqueles de sempre. De quen fan Galicia, da política e o corpo, mesmo dos intelectuais. Nunha vindicación das mulleres, alentadas a seren libres desde a marxe: «Poder é algo que se fai, non algo que se ten».
Escrito como se debe, para falar cos demais, para facer novos amigos, La lección del sábado foi un libro moi esperado. Afeito a buscar as palabras e as hipóteses , onde nada se defende ou se condena, do profesor Salorio nos Zaguanes ou en Los sueños de una noche de verano, un temía que lle puideran esquecer chegando o tempo dourado da tardiña. Telas agora nun libro permite acudir a Corvus e os seus sonos, dos que La Voz de Galicia seica ten o copyright, e vivirmos tranquilos e excitados. Un agradécelle a Manuel Sánchez Salorio que nos dera este libro, porque lelo mantennos no deprender, no pensar e no sorriso.
Murado, en Tres minutos no aire, conta tamén de corvos do destino, pode que omniscientes, presos na Torre de Londres por culpa seica «da función teatral sobre da gripe aviar posta en cartel pola Organización Mundial da Saúde», deixando ao deus Odín sen o besbello do mundo de Hugin e Munin.
Miguel-Anxo Murado lévanos por eses contos de anoitecida que espertan a intelixencia, as paisaxes da memoria e a retranca, e que nos descobren tesouros tal que facía Álvaro Cunqueiro. Ao cabo, autorías de Lugo, que lle permiten a Murado, por un poñer, reivindicar o satélite Dieste, aquel de Historias e invenciones de Félix Muriel, coma un puntiño de luz no balbordo estrelado da Vía Láctea.
E por último, Una Odisea, de Daniel Mendelsohn, onde descubrir unha análise esmigallada daquela outra Odisea homérica, e unha outra historia de pai e fillo, entre as matemáticas e as humanidades, na que as incertezas aconsellan resolverse coa lectura atenta. Un libro para o entusiasmo e a memoria, tamén das emocións.
Libros que puiden ler coma se me foran contados, libros onde a voz de quen escribiu acompaña.