Plaxios e citas

Marina Mayoral
Marina Mayoral PÁXINAS SOLTAS

OPINIÓN

22 sep 2018 . Actualizado a las 05:00 h.

Alá por 1977 Umberto Eco publicou Cómo se hace una tesis. Técnicas y procedimientos de investigación, estudio y escritura, obra que tivo case tanto éxito como El nombre de la rosa, e da que miles de doutorandos se beneficiaron. Por eses anos, unha tese debía ter polo menos 500 páxinas e eran moitas as que duplicaban esa cifra. Calculábase que era un traballo de anos, dedicados case en exclusiva a ese labor.

As teses non se valoran ao peso, pero o aparello crítico que se lles esixe fan necesarias moitas páxinas para cumprir cos requisitos indispensables. E un deles é demostrar que se coñecen os traballos que versan sobre o tema escollido. Requírese unha razoada crítica sobre eles, para manifestar o acordo ou o desacordo. Pódese facer poñendo frases textuais entre comiñas, ou elaborando un resumo; en ambos os casos ponse unha nota no pé de páxina co título, a editorial, o ano de edición e a páxina ou páxinas de onde se sacou o texto que se critica. Sen este procedemento de citas a tese non se admite a trámite; non chega a un tribunal para ser xulgada porque non se considera admisible.

Unha vez demostrado o coñecemento razoado da bibliografía anterior sobre o tema -o que evita descubrir os Pireneos- o doutorando pasa a expoñer e defender as súas teorías e descubrimentos propios. Non vou entrar na idoneidade das teses ou traballos de políticos que están desde hai algún tempo en cuestión. Só quero manifestar que non se poden defender nin as teses nin os másteres co argumento de que carecen de importancia os requisitos que non se cumpriron. Son eses requisitos os que lles dan valor académico e os diferencian dun curso de verán, dun plaxio ou dun traballo de divulgación.