Miraban o mar. En Fisterra, á hora na que o solpor acariñaba a finísima liña do horizonte, renacía a beleza. Cada día, cando arribaba o verán, eles sentaban nun banco para renovar as ilusións. El sempre lle contaba o mesmo cada 21 de xuño: «Sabes qué significa solsticio?». Ela calaba para escoitar a explicación anual: «Sol quieto», dicía mentres ela agachaba a cabeza para apoiala delicadamente no seu ombreiro. Era a melancolía. Doce, delicada, serena. O amor está repleto de miradas cara atrás. Eles adiviñaban o seu corpo deitado na duna, sol alto, e toda a vida por diante. Pero a vida pasou, como pasan as promesas. O verdadeiro amor debe ser algo parecido a iso: que todo o que queda por vir non teña sentido sen ela ou el. Hoxe, co verán chegando ás praias de Galicia, volveron xurar amor eterno. Arrastraban os seus pés no medio da area. El co báculo de puño de marfil, branco e suave. Ela cun sombreiro de palla. Aínda debuxaba unha sombra simétrica, dereita, que dicía moito do físico que algunha vez foi a admiración das noites todas. Entraba nos bares e as miradas eran para ela. Morena, fumadora, vertical, poderosa. El sempre foi pouca cousa. E máis agora, que mira o mar e deixa caer algunha bágoa. Colle unha copa de viño, desoíndo todos os consellos médicos, e brinda pola vida. Pola vida vivida. Morrer de vida, non podería haber regalo maior aos seus anos. Este verán será como todos os veráns. Levataranse cedo. El bicará a súa cara. Ela preguntará se tomou as pastillas. As miradas non perderán o brillo adolescente da tenrura. El falará de cousas inútiles: as palabras, o amor, as esperanzas. Son felices porque a súa vida foi un solsticio. Sol quieto. Non se pode pedir máis.