Ás 6.30 da tarde chove con forza en Madrid. O bispo Munilla quizá pense que a Divina Providencia toma partido. A pesar da choiva, as rúas vanse enchendo de mulleres que acoden á manifestación feminista. Son as representantes da metade da Humanidade, a cara visible dun colectivo discriminado durante séculos. Non son necias, aínda que durante demasiado tempo consideráronas así. Erasmo de Rótterdam, o pensador máis respectado de Europa, deixouno escrito: «Unha muller será sempre unha muller, é dicir , necia, calquera que sexa a máscara que adopte». Tampouco son anxos, aínda que Coventry Patmore, poeta inglés do século XIX, atribuíulles esa función no seu famoso poema The angel in the house, colgándolles unha etiqueta da que aínda hoxe é difícil despegarse. Nas redes sociais circula estes días un texto de William Golding que mantén vivo ese tópico do anxo do fogar. Di que as mulleres están tolas se pretenden ser iguais aos homes, porque son superiores. E este é o seu argumento: «Se lle dás esperma, darache un fillo. Se lle dás unha casa, darache un fogar. Se lle dás alimentos; darache unha comida. Se lle dás un sorriso, darache o seu corazón». E que pasa se lle dás un traballo fóra de casa ? A dirección dun xornal? A presidencia dunha empresa?… Tamén me chega o comentario dun mozo feminista: « Coidado con este tipo de eloxios da clase dominante: as mulleres son marabillosas e deben sentirse contentas por estar como están. Isto pode servir para perpetuar a opresión». Pero non, non están contentas. Non son necias, nin anxos, son mulleres que claman por dereitos elementais que se lles segue negando. É un movemento que tarde ou cedo conseguirá o seu obxectivo, se é que existe xustiza neste mundo. E, de súpeto ás 7, deixou de chover. ¿A Divina Providencia?