Confeso que o pasado agosto marchei de vacacións intranquilo. O motivo xa o contei: o meu amigo Paco Mariló andaba coa moral baixa dende que a doutora Valladares lle dixera que tiña que coidarse. O do azúcar non é broma. O Mariló tomouno en serio e anotou en moitos papeis, dos de pegar, un número: 100. Antes de que eu partise para o Mediterráneo pregunteille por aquela cifra que o acompañaba: no salpicadeiro do coche, pegada na carteira, no baño da oficina, nas furgonetas do seu negocio. Contestoume que a doutora lle comentou que había que baixar desa cifra. «¡Cen!», afirmaba o Mariló a última noite que me trouxo a casa. Apretaba os puños á vez que profería un monólogo que eu non entendín moi ben: «Nada de chocolate, bollería, pan, amendoados, licores». E volvía repetir o mesmo, como unha consigna. Funme moi preocupado. Xa é sabido que deixara o branco, o seu viño predilecto, e só tomaba tinto porque pensaba que ten menos glucosa. Chameino a mediados de agosto e prometín non volver: o Mariló non era o mesmo. Ata polo teléfono notei a melancolía. Pasei un mes sen saber del. Ata o outro día. Qué feliz estaba. Era o Paco de sempre. Contoume por enésima vez as historias do Lelé de Feces e ata me descubriu un escaiolista que alimentaba cada día a trescentas pitas coa súa propia man. Non paraba de rir e contar. E, tamén, volveu ao viño branco. Eu ía marchar. Non me deixou. Díxome: «Neno, teño que ensinarche algo». Na porta da miña casa sacou un sobre, secretamente. «Mira, mira», dixo o Mariló entusiasmado. Cun rotulador vermello, a carón da palabra glucosa, aparecía unha cifra: 108. Antes de darme as boas noites, botou a rir, deu un golpe no peito e gritou: «¡Son un campión!».