Jeffrey Hunter

Xose Carlos Caneiro
Xosé Carlos Caneiro O PAÍS DAS MARABILLAS

OPINIÓN

11 may 2017 . Actualizado a las 05:00 h.

Non hai quen poida con el. O primo Gerardo, que para min é o irmán que nunca tiven, paréceme o ser máis testán da terra. Se el afirma que algo é negro, aínda que o resto do mundo diga branco, negro ha de ser. A semana pasada cumpriu 65 anos, lévame once, e quixen facerlle un regalo especial. Non puiden. E todo por unha mentira que eu considerei verdade dende a infancia. Crieime con el e, sendo maior, todo o que dicía Gerardo resultaba para min dogma de fe. Son do Barcelona porque o Gerardito é do Barcelona. E en 1982 votei por Felipe González porque Gerardito era de Felipe. Dende pequenecho lembro que me contaba a odisea de Verín no tempo do seu maior asolagamento. Días e días chovendo. Durmíame escoitando o seu relato. «Neno, foi o 12 de febreiro de 1965, sábado, cando aínda non cumpriras dous anos». Eu preguntáballe cómo se lembraba da data exacta. El, explícito, contestaba: «Porque saía do cine co Mosquera e non podiamos cruzar as rúas de tanta auga que había. Verín era un río. ¿Sabes cal botaban aquel día? La tumba del pistolero, de Jeffrey Hunter. Qué gran actor, neno. Tamén fixo Rey de reyes. Un fenómeno». Crecín pensando que Jeffrey Hunter era imprescindible na vida da familia e, polo tanto, na particular vida do meu primo. Por iso quixen facerlle un galano especial ao cumprir 65. Busquei por todas partes o cartel de La tumba del pistolero ata que dei con el. Pero non aparecía Jeffrey Hunter. Imaxinei que se trataba dun erro. Insistín. Despois de mil voltas, souben que o actor admirado non participara en tal película. O protagonista era George Martin. Díxenllo ao Gerardo. El, sen perder a compostura, contestou: «Neno, antes chamábase así». Non hai quen poida co Gerardo.