Agora, co Nadal acariñando a túa pel e as luces iluminando e as escuridades en distancia e os labios frescos de frío para bicar e bicarte, agora reclamo que escribas o título desta columna no libro invisible das ilusións por cumprir: tantas. Regálame, grita. Regálame, anda. Unha nube para durmir cerca de sol. Un camión que arranque a area das despedidas. Un tren en marcha rumbo aos lugares onde eras feliz. Unha máquina do tempo que devolva os abrazos perdidos, eses que foron a ningunha parte, que o destino arrebatou, canalla. Regálame a primavera en medio deste decembro. O turrón de chocolate que comes, e engordas, e míraste no espello e aseguras que nunca estiveches mellor. Regálame a presenza dos amigos, a risa cómplice, e as cancións de amor sabor a ti. Regálame o silencio en medio do ruído da campaña electoral. Regálame un elefante coa trompa cara arriba, e un toca madeira, e un trece con sorte. As preguntas para tantas respostas. O Scalextric de todos os anos, ese que Marta me deu en medio dun poema en Compostela, territorio amado. Regálame alento cando a vida quede sen aire. Aire cando o vento esqueza ventear e as ondas do mar, que espumaban o teu cabelo, aparezan mudas e quietas, inertes, mortas. Regálame a chuvia que non sabe mollar por dentro. As cores que faltan no arco da vella do futuro. Regálame ansia, ganas, afán. Que a miña alma meu corazón miña vida nunca máis sexan un iglú. Digo que escribas «regálame» aos que sabes que te queren. Non cales. Pide. Un bisturí que corte a tristeza. Unha máquina de fabricar soños. Un batallón de soldados de chumbo que disparen balas de algodón, azucre, quérote(s). Agora, co Nadal acariñando a túa pel. Regálame.