Suma sete, cinco e dous, pero en realidade 52 son os anos dun colega columnista, sumados cicatriz por cicatriz, caricia a caricia, dende un 17 de xuño de 1963. Hoxe, como unha condena, cumpre cincuenta e dous anos e un día. Facer balance, para qué. E a quen pode importarlle que un columnista cumpra anos como invernos, ou fríos: carapelas de xeo en medio de xuño. Polo tanto permítanme os cómplices desta contraportada que fale da importancia de cumprir, non anos, senón palabras. Cómpre cumprir coa palabra dada aos amigos, porque eles sempre estarán contigo, sobre todo cando unha soga invisible intente apretar, viscosa, a túa alma (para iso é necesario distinguir amigos permanentes e amigos de circunstancias, tantos). Cómpre cumprir cos principios. O columnista ten un fundamental: a liberdade. Créanme, ten pagado por el un altísimo prezo, pero non se arrepinte. Cumprir coa tenrura e repartila dadivosamente, sobre todo a aqueles que viven contigo, os próximos, eses que están cando non podes nin sequera pedir que nunca marchen. Cumprir cos maiores, porque non se repiten. Cumprir coa bondade, porque o columnista non cambia ningún dos xenios da historia da humanidade por aquel capaz de comprender a desgraza dos outros, apoialos, sentilos irmáns e sangue do propio sangue. Cumprir con outra das virtudes que sostén o columnista, pese a tanto: nunca consintas que ninguén te pise, maltrate, menosprece; a dignidade, aínda que algúns non o crean, existe. Cumprir coa alegría: non na propia, que é a que menos importa, senón a alegría dos outros (a felicidade reside no verbo dar, moito máis que no recibir). Cumprir anos, en definitiva, é un costume que debemos aos calendarios.