Arca de Noé

Miguel-Anxo Murado
Miguel-Anxo Murado LIBRO DE HORAS

OPINIÓN

16 ago 2014 . Actualizado a las 07:00 h.

De volta dunha viaxe ao Perú, o meu cuñado tróuxonos a Pilar e a min unha figuriña de barro cocido que representa a Arca de Noé. Está aí Noé con aspecto de neno quechua, rodeado de animaliños con cara simpática, tan contentos que máis ben parece que están en Betanzos tomando parte na Festa dos Caneiros. Acordeime dun cálculo que faciamos en Física de Segundo con don Javier Cortón. «Se, como di o Xénese, o Diluvio cubriu todos os montes da terra, isto dános uns 2.500 millóns de quilómetros cúbicos de auga; e como o Diluvio durou corenta días, isto dá unha taxa de chuvia caída de máis de cinco metros por hora. Señores, moi mariñeira tiña que ser ese Arca para non se ir a pique...!».

Pero a figuriña fíxome pensar tamén no drama dos yazidíes en Iraq. Como se sabe, os yihadistas iluminados do recén creado Estado Islámico perseguenos para exterminalos porque os consideran «adoradores de Satán», e fuxindo dos seus perseguidores miles de yazidíes correron a refuxiarse na montaña sagrada de Sinjar. É un lugar terrible, unha rocha pelada onde non hai vexetación nin auga, e onde resultou fácil para os yihadistas rodealos. Pero os yazidíes cren que foi en Sinjar onde pousou a Arca de Noé. Seguramente pensaban que o milagre podía repetirse, e levalos Deus de alí antes de que os arrastrase o fanatismo que corre por Siria e Iraq e que é, de feito, unha forma de Diluvio.

A relixión dos yazidíes parece unha estraña mestura de islam e zoroastrismo. Rezan en dirección ao sol, fan festa os mércores e xaxún tres días en decembro. Nas celebracións decoran ovos e teñen un tabú que lles prohibe pronunciar a palabra «shaitan» e todas as que conteñan o fonema «sh». Tampouco poden verter auga no chan, precisamente porque temen un novo Diluvio. Mesmo cuspir está prohibido. Pero a idea de que son adoradores do diaño nace dun malentendido. Os yazidíes pensan que Deus se desentendeu do mundo ao pouco de crealo -o que parece verosímil- e que llo deixou como franquicia a sete anxos dos que eles reverencian especialmente un, Tawuse Melek, que ten forma de pavo real. Tawuse Melek negouse a adorar ao home, algo no que demostrou certa presciencia. Pero Deus castigouno por iso enviándoo ao inferno. Os musulmáns -e os cristiáns- ven aí a historia do Anxo Caído, Lucifer. Pero os yazidíes danlle un fermoso xiro ao mito: o Anxo Pavo Real chorou durante sete mil anos, ata que apagou o lume do inferno coas súas bágoas. Deus perdoouno e desde entón baixa á Terra todos os primeiros mércores de abril. Para os yazidíes non é a representación do Mal. O Mal está no corazón dos homes, din eles, o que penso que é anatomicamente plausible.

Por sorte, onte transcendeu que a meirande parte dos yazidíes xa está a salvo. Mentres a comunidade internacional dubidaba que facer, os valentes guerrilleiros comunistas do PKK, o Partido dos Traballadores de Kurdistán, que combaten aos yihadistas en Siria, fixeron un corredor para salvalos.

A Unión Europea, que non moveu un dedo para evitar este xenocidio nin outros recentes, ten sen embargo ao PKK na súa lista de «grupos terroristas». Mentres os guerrilleiros mantiñan a raia aos yihadistas, os vellos helicópteros soviéticos do Goberno autónomo de Kurdistán ían sacando aos yazidíes, pouco a pouco. Foi como a Arca de Noé. Así que haberá que recoñecer que os yazidíes levaban razón, despois de todo. E se levan razón niso quizais a leven tamén nalgunha outra cousa, e que as bágoas vertidas por eles nestes días terribles, como as do Anxo Pavo Real, sirvan para apagar este inferno que é ás veces o noso mundo.