O corpo do menor palestino Mohammed Abu Khdeir apareceu, calcinado e con signos de tortura, no Bosque de Xerusalén, ao oeste da cidade, despois de que o secuestraran na súa casa de Shuafat, posiblemente en vinganza polo asasinato igualmente cruel doutros tres rapaces israelís en Cisxordania. Os lugares. Que nos contan dos crimes? Quizais nada. En todo caso, a noticia fíxome lembrar do Bosque de Xerusalén, unha das escasas área verdes nesa vila maltratada polo sol. Cando sopraba o vento caloroso do deserto, gustábame ir pasear por este lugar metafórico, entre os piñeirais e os cipreses, buscando a sombra entre as anemones brancas e os terebintos da cor do viño. Digo metafórico porque o Bosque de Xerusalén non é unha paisaxe senón unha idea; ou un ideal, o do que quería ser Israel para os seus creadores: un verxel nunha terra que eles vían como desolada. Así que a partir do ano 1956 unha organización nacionalista dedicouse a plantar nestes montes árbores das especies que menciona a Biblia e que, polo tanto, debían ser autóctonas, sobre todo o pino de Xerusalén. Aínda hoxe, cando os israelís queren imaxinar o seu país da mellor maneira posible pensan neste lugar fresco e agradable, un pequeno oasis de paz á man esquerda do tráfico e os conflitos.
No deserto, os oasis son miraxes ás veces. Na política, case sempre o son. A realidade é que este lugar non estaba desolado nin fora nunca un bosque senón precisamente ricas terras de labranza. Había alí ata oito aldeas árabes que foran arrasadas ao crearse o Estado de Israel. O bosque de pinos, como case que todos os bosques de pinos do país, plantouse en gran parte para ocultar as ruínas e para impedir que os seus habitantes puidesen volver algún día, pero o excursionista atento decátase aínda da presenza silenciosa de restos de casas, de vellas aceas, de terrazas de pedra para o viño arrasadas, do que queda dunha igrexa cristiá bizantina.
Agora sábese que o pino de Xerusalén tampouco é unha especie autóctona nin se chama así. O seu nome real é pino de Alepo e non é a árbore que menciona a Biblia -un erro de tradución; hai máis-. Trouxérano os británicos durante a súa ocupación de Palestina poucos anos antes. De feito, a árbore non se dá ben nesta terra e a vexetación orixinaria xermola con forza onde pode, no medio deses pinos. Pero a verdadeira ameaza para este bosque é o cemento e o asfalto, a febril construción do Estado israelí en torno a Xerusalén, que vai devorando o bosque -real, metafórico-. Xa non é máis que a cuarta parte do que foi.
Non sei exactamente onde apareceu o corpo de este rapaz Mohammed. A información deste caso en concreto é pouco precisa. Non sei se foi preto da Horta das Nacións, creada coa colaboración da Unesco para promover o diálogo intercultural e a paz, ou se os restos calcinados apareceron máis ben cara ao Bosque da Vida, plantado en lembranza dos millóns de vítimas do Holocausto en Europa. Non sei se sería contra o cemiterio militar de Monte Herzl, onde están enterrados os soldados israelís mortos nas guerras do país, ou máis preto da antiga Deir Yasin, onde a poboación palestina foi aniquilada e agora hai un hospital psiquiátrico onde se trata aos turistas tolos que se cren o Mesías ou María Magdalena. Os lugares, cóntannos algo dos crimes? Quizais non. Aínda que se cadra hai casos nos que os lugares, a idolatría por eles, o desexo de cambialos ou posuílos en exclusiva é, se non a causa si a orixe dos crimes. Mohammed Abu Khedeir, Naftali Fraenkel, Gilad Shaer, Eyal Yifrach. Descansen en paz os catro.