Oitenta e cinco ricos do mundo teñen tanto diñeiro como tres mil cincocentos setenta millóns de pobres. O 1 % das familias máis poderosas acaparan o 46 % da riqueza do mundo. En España, as 20 persoas máis ricas posúen unha fortuna similar aos ingresos do 20 por cento da poboación máis pobre. Son datos que deu a coñecer o pasado luns Intermón Oxfam. Non pasou nada. Os gobernantes continuaron coa súa vida rutinaria, anunciando a inocencia da infanta (¿farían o mesmo contigo?), falándonos de primas de risco, finanzas, Europa. Permítanme a furia. Que esta columna sentimental troque o seu título: columna de amargura. Porque non coñezo outro substantivo para escribir este vinte e tres de xaneiro. Amargo o mundo que entre todos construímos. Amargo o revés clamoroso de gobernantes e gobernados. Amargo o sabor dos días cando coñecemos datos tan plenos de oprobio e humillación do xénero humano. E pensamos que somos un mundo en progreso. Que avanzamos. Que sorteamos dificultades. É mentira. O ser humano é menos humano. Menos humanas as vidas. Os vínculos. Inhumanas as palabras. Eu son un fracasado. Coma ti, cómplice de cada xoves. Pertencemos a este mundo desenvolvido que é incapaz de desenvolver a tenrura, os abrazos, a solidariedade. Escribimos do corazón cando o corazón está na uci. Fracasan os gobernantes, a educación, os valores. Todos, en conxunto. Haberá que empezar a edificar un mundo menos pestilente. Este afógase na súa propia suciedade. E con el, inanes, perecemos todos. Este mundo sucio, insisto. Hostil, desfavorable, adverso, rudo, áspero. Furioso. E furioso, tristemente, escribo.