A cantiga da nenez. A tenreza toda. Manuel Rivas fala en voz baixa da súa familia nun ronsel de verdade que fai chorar e rir. Os avós. A irmá amada. Os pais. A memoria máxica. A memoria que alumea coa lus do candil da Torre, o vento do Castro de Elviña. Os recordos, ás veces, non morden. Só ensinan os dentes. En As voces baixas, Manuel Rivas tunea a linguaxe coma só el é capaz de facer. As palabras son notas de música. Voan coma paxaros. E fan que as historias recunquen nun estraño solpor. Rivas escribe entre o fusco e lusco do tempo. Non é un libro. Son as marabillas da inocencia. É o respecto á idade, aos maiores. Tamén as sombras déspotas. Como dixo o autor galego nunha entrevista: «A vida da xente corrente é extraordinaria». A escrita de Rivas é extraordinaria. Agarimosa. Un veludo de tinta. O manancial dun rapaz. E sempre co punteo de guitarra do humor. Enfía as comparanzas, unha tras outra, coma cereixas. Unha boca na terra cara o pozo da imaxinación. Infalíbel. Carlos Casares, home de acertos, definiu sen querer co título dun dos seus mellores libros o que é Rivas para a literatura: un país de palabras.