Á MARXE Carlos Casares, escritor
14 jun 2000 . Actualizado a las 07:00 h.Hoxe, xoves, chegaremos a Lille a eso das dez da mañá, onde nos agarda unha actividade bastante intensa. Eu, ás tres da tarde, teño un acto na Biblioteca Municipal e logo hai un debate sobre un tema que me interesa moito: as fronteiras, que non son máis que liñas, por culpa das cales ten morto tanta xente. Para esa discusión elixiuse unha cidade fronteiriza que marca a diferencia entre dous países, pero tamén entre dúas linguas, o francés e o flamenco, que non sempre teñen convivido pacíficamente dentro de Bélxica. Por certo que onte, cando cheguei ó hotel pola noite, estaban de festa croatas, serbios e bosnios.
La culpa no es de nadie, pero si hay que apuntar a alguien, parte de la culpa la tiene la opinión pública. La gente esperaba mucho y no hay que esperar tanto de una selección que todavía no ha demostrado nada. Pero a la opinión pública le gusta ensalzar al César sin que haya hecho nada. Tenemos la manía de precipitarnos con cosas como el «esta vez sí», pero antes de decirlo habría que esperar a ver cómo juegan. El planteamiento de José Antonio Camacho no fue muy acertado, pero confío en él. Si hay una culpa, habrá que repartirla, claro, entre los futbolistas, la gente en general y los periodistas en particular.
As relacións persoais vanse impoñendo por riba das diferencias políticas, como se esperaba desde o principio. Xa non é raro ver a turcos con chipriotas ou con gregos e armenios, facendo tertulia ou compartindo copas. Por riba das rivalidades, está o coñecemento das persoas e eso resulta a realidade máis visible entre a xente do tren.
A lingua franca que nos permite entendernos a homes e mulleres procedentes de corenta e tres países distintos, con máis de sesenta linguas e sete ou oito alfabetos diferentes, é o inglés. Con todo, ás veces hai problemas. Foi o que lle sucedeu o outro día a unha escritora británica, que despois dun recital recibiu a felicitación entusiasmada dun poeta de Bélgica. Ela, encantada polos eloxios do seu colega, preguntoulle por qué lle gustara tanto aquel poema.
El respondeulle que lle chamara a atención a parte, tan fermosa, na que falaba dunha formiga. A muller quedou completamente chafada, pois nos seus versos aludía a unha tía («aunt») e non a unha formiga («ant»).