TRIBUNA | O |
12 jul 2004 . Actualizado a las 07:00 h.POIDA que a muller lera versos de Rosalía de Castro ou talvez foran de Neruda. Sentada nun banco á beira do río Miño, quén sabe se lería poesía coma esta de Rosalía: «Miña terra, miña terra/terra donde me eu criéi,/hortiña que quero tanto, figueiriñas que prantéi,/prados, ríos, arboredas,/pinares que move o vento/paxariños piadores,/casiña do meu contento¿». Decatándose do aniversario de Neruda, ó mellor repetía: « Puedo escribir los versos máis tristes esta noche./Escribir, por ejemplo: "La noche está estrellada,/y tiritan, azules, los astros, a lo lejos" (¿) Puedo escribir los versos más tristes esta noche./Pensar que no la tengo. Sentir que la he perdido ». Calquera dos versos son ben coñecidos. Os primeiros pertencen á obra «Cantares Gallegos» de Rosalía; os segundos ao vinte de Veinte poemas de amor y una canción desesperada , de Neruda. Os dous falan de amor: da terra, no primeiro caso, e dos amores mozos. Por certo, en Galicia hai bos e boas poetas. Non sobra, en cambio, quen absorba a substancia poética. Porque a poesía mantén máis viva á alma. Os versos axudan a coñecerse e comprender mellor as cousas. ¡Outro galo cantaría!