—Iso pasa por que a universidade salte á sociedade.
—Efectivamente. Eu daba puntos e daba cartos en función de publicacións, pero tamén por divulgar, por dar conferencias, por colaborar con oenegués ou movementos veciñais...
—Como chegou á conclusión de que todos somos vaidosos?
—Cando vía que alguén sacaba unha oposición era como se lle crecese unha aureola ao seu redor e sentía un empoderamento tremendo. Hai que intentar non cruzar unha liña vermella, que é o elitismo. O elitismo é sectario.
—Ao saír dun posto de xestión, non queda certa melancolía polo que quedou sen facer?
—Nunca a tiven. Cando aceptaba un posto sabía cal era o meu ciclo temporal e intentaba conseguir os obxectivos nese ciclo. Sempre os conseguín. Pero marcábame máis metas... e entón quedaba á expectativa.
—Que investiga agora?
—Estou cun proxecto de biodegradabilidade de microplásticos, en concreto con bioplásticos, en solo, auga doce e salgada. Teño outro sobre o comportamento da vespa velutina. Ás veces chámannos de cooperativas ou asociacións e sempre axudamos. Non dá prestixio nin cartos, pero hai que axudar.
—Ser catedrático de zooloxía axudouno a entender o mundo político?
—Ha, ha, ha. Se pensas a que se debe o comportamento animal é fácil facer paralelismos e analizar a que se deben as actitudes na tribo...
—E volverá á política?
—A miña muller está que non o cre, porque conseguín dicir que non a dúas cousas: as empresas e, o máis difícil, a política. Dixen que non á alcaldía [de Vigo], a Madrid e ás autonómicas [é militante do BNG]. E agora será máis fácil porque todo o mundo me esqueceu. Creo que seguirei sendo capaz de dicir que non, pero non o digo moi literal porque me coñezo.
—Que o fai feliz no persoal?
—Facer cousas que sirvan para algo, sentirme útil. Agora estou nun anonimato feliz.
