Vimos de novo a atleta australiana Nicola Olyslagers escribir nun caderno despois dos seus intentos na competición de salto de altura, esta vez na final olímpica de París. Trátase dun diario onde anota sensacións e reflexiona sobre as aprendizaxes adquiridas, un rexistro no que inclúe tamén frases motivadoras e autoavaliacións técnicas. Pode ser que non supere o listón, pode ser que non consiga culminar con éxito os seus obxectivos. Pero Oyslagers, se considera que puxo a funcionar todas as súas habilidades, non ten problema en puntuarse cunha nota positiva. «O que aprendo é máis importante que o que fago», explicou en TVE co seu habitual entusiasmo evanxélico. Descoñezo se hai máis casos de atletas de primeiro nivel que cultiven esa práctica de acompañarse cun caderno o día da competición.
Á australiana, en todo caso, funciónalle o impulso da escrita: á espera de glorias maiores, leva xa dúas pratas olímpicas consecutivas. «Escrevo como se fosse para salvar a vida de alguém», confesaba Clarice Lispector coa medalla de ouro en intelixencia. Durante a final do salto con pértega masculino pareceume que o grego Emmanuíl Karalís, exultante co seu bronce, tamén tomaba notas nun caderno. Facíao nos minutos extra do concurso, cando un asteroide chamado Armand Duplantis xa só competía coa súa natureza medio divina, inalcanzable para o resto. Se cadra quería rexistrar a sensación de gratitude por estar participando nunha olimpiada e poder vivir esa experiencia diante de milleiros de persoas. De alí a pouco, o maior portento do atletismo actual deixaba o récord do mundo en 6,25 metros e o público do Stade de France entraba en éxtase. «Acabo de ver a Deus disfrazado de xogador de baloncesto», dixo Larry Bird ao remate dun partido dos playoffs da NBA entre os Boston Celtics e os Chicago Bulls, en 1986, cando un tal Michael Jordan se exhibiu para a posteridade anotando 63 puntos. Non sei que fixo Karalís a noite despois de ser terceiro en París. Pero intúo que compartiu a ledicia do podio coa familia e os colegas, convencido coma Nicola Olyslagers de que o virtuosismo da perseveranza debe trascender a épica do resultado. Quizais nalgún intre, en soidade, consciente da súa ascensión, tomou o caderno da gloria e escribiu con pulso celeste: «Esta tarde levei unha medalla de bronce. Todo ben aquí no Olimpo. Pero hai un Ícaro sueco planificando a conquista do sol».