Ao tempo, a súa cativadora personalidade e as súas ideas firmes lévano a ser unha figura clave no Partido Galeguista e na consecución dun Estatuto de Autonomía para Galicia. Ser nacionalista condenouno a morte, tamén a súa defensa da democracia diante do golpe militar. Non quixo fuxir; ao fin de contas, non fixera nada polo que temer, e ante a farsa de xuízo ao que o someteron reafirmouse no amor a Galicia e sentenciou que se o tribunal consideraba que por iso debía ser condenado a morte, aceptábao.
A tarde antes puido recibir a visita da súa muller embarazada e os catro fillos aos que bicou e entregou unha medalla, tamén para a que estaba por nacer. Xa non lles pediu que lle levasen libros como os días anteriores, pero si que perdoasen e non gardasen xenreira. Á súa muller dirixe unha das últimas cartas, minutos antes de ser executado: «Adeus Vidiña. Vive pra os peques e os vellos; abrázaos, enfíntaos. Sé Ti, miña Pequeniña ademirable, a máis valente de todos. Alá sentirei ledicia e satisfacción de Ti e de todos. Lembrareivos sempre, velarei sempre por vós». Amalia sentiu os disparos pero non soubo naquel momento que quedara viúva, tampouco a deixaron ir ao enterro. Como Bóveda desexaba, puxeron a lápida que debuxara, sinxela, cunha cruz que simbolizaba o seu cristianismo. Os 17 de agosto, día da Galiza Mártir, recordamos a represaliados, fusilados e cuneteados, que sementaron amor entre o odio e defenderon a democracia, porque a súa vida e a súa morte deitaron semente.