De familia modesta, tivo no deporte e na música dúas grandes paixóns e unha personalidade cativadora. A súa vida e a súa morte deixaron semente. Non perdemos a memoria
20 ago 2021 . Actualizado a las 05:00 h.É ben sabido que, aínda que en Galicia non houbo fronte de batalla na Guerra Civil, si existiu unha forte represión. Despois do golpe militar instaláronse a barbarie e o medo, vidas tronzadas polo odio e a intolerancia, pero cando os 17 de agosto recordamos o fusilamento de Alexandre Bóveda non podemos máis que sentir amor, xenerosidade e dignidade. Esa foi a derradeira lección do mestre.
O inicio da súa vida política marcouno unha lembranza que quedou gravada nel: sendo adolescente seu pai lía o xornal ao seu carón e pasou por diante unha persoa que rosmou que tempos estes onde ata os obreiros len os periódicos. A súa era unha familia modesta, a nai costureira e o pai carpinteiro, mais con esforzo conseguiron que o fillo se titulase como Perito Mercantil, para despois aprobar as oposicións de Facenda, co número un da súa promoción.
A música era unha das paixóns de Bóveda, ao igual que o deporte, e cando chega a Pontevedra, o seu destino definitivo, intégrase na Sociedade Coral Polifónica da cidade. Nos ensaios coñece a Amalia Álvarez Gallego, de quen namora de inmediato, aínda que ela disimulaba e dicía que non quería un mozo tan baixo. Porén deseguida sucumbiu a «aquel marabilloso falar e contar», a aquel home «cariñoso, afable», que «tiña diversidade de temas de conversa» e dominaba o francés e o inglés e estaba a estudar alemán. Casaron en novembro de 1930, Bóveda quería ter moitos fillos e non tardaron en chegar.